کتاب پسا استعمارگرایی اثر لیلا گاندی نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

مفهوم «پسااستعماری» (Post-Colonial) که نخستین بار در فرهنگ لغات آکسفورد ظاهر شد، در ابتدا اشاره به دوره‌ زمانی بعد از حکومت‌های استعماری داشت و آنچه را که امروز بر آن اطلاق می‌شود، شامل نمی‌شد. این مفهوم در ابتدا بیشتر همچون یک نیروی سیاسی مخالف استعمار و البته نه چندان مهم در میان روشنفکران رواج داشت. با این حال، امروزه این واژه و متعلقات آن در دایره روشنفکری جهان به عنوان امری نقادانه رشد کرده و گسترش یافته است. در رویکردی دیگر می‌توان گفت از چشم‌انداز تاریخی، مطالعات پسااستعماری با نقد مطالعات شرق‌شناسی و در دانشگاه‌های غرب شروع شد. این در حالی است که سابقه شرق‌شناسی به مثابه یک نظام پژوهشی، به اوایل قرن چهاردهم برمی‌گردد، یعنی زمانی که شورای کلیسای وین، تعدادی از کرسی‌های دانشگاهی را به ارتقای فهم زبان‌ها و فرهنگ‌های شرقی، اختصاص داد؛ و نیروی محرک اصلی آن نیز از تجارت، رقابت‌های دینی و منازعات نظامی سرچشمه می‌گرفت. می‌توان پرسید که چه عاملی به ظهور اندیشه‌های پسااستعماری در کشورهای ـ عموما- غیر غربی انجامیده است؟ کتابی که در دست دارید از جمله آثاری است که با بررسی ادبیات «پسااستعماری» و برجسته ساختن مقولات و مفاهیم محوری در این حوزه، گزارشی مختصر ـ اما تقریبا جامع- از نظریه‌های پسااستعماری و حوزه تاثیر آنها به دست می‌دهد.