کتاب دوزخ

مستخدم: (مردی میان سال، حدوداً ۶۰ سال)
ژوزف گارسن: (مرد نسبتاً جوان، حدوداً ۴۰ سال): Gozef Garcian
استل ریگو: (دختر جوان، حدوداً ۳۰ سال): Estelle Rigo
اینس سرانو: (زن میان سال، حدوداً ۵۰ سال): Inez Cerano

اتاقی تزیین شده به سبک دوره ی امپراتوری دوم فرانسه است. سه کاناپه با رنگ های مختلف در اتاق قرار گرفته، یک مجسمه ی حجیم فلزی که بر روی یک بخاری قرار دارد و هم چنین یک میز تحریر که روی آن یک عدد کاغذبُر قرار گرفته است. زنگی در داخل اتاق تعبیه شده و لوستری که منبع نور است، در سقف مشاهده می شود. هم چنین یک دریچه یا پنجره ی کوچکی که کاراکترهای نمایش اتفاقات زمین را از آن جا مشاهده می کنند.

گارسن: (به همراه مستخدم وارد می شود و به اطراف نگاهی کنجکاوانه می اندازد.) این جاست؟
مستخدم: بله آقای گارسن.
گارسن: همین شکلی؟
مستخدم: بله.
گارسن: اثاثیه ی زمان امپراتوری دوم! به نظرم باید رفته رفته به وسایل این جا عادت کرد.
مستخدم: خب بعضی ها عادت می کنن و بعضی ها نه.
گارسن: اتاق های دیگه هم این جوریه؟
مستخدم: خب بله، این جا همه چیز برای راحتی فراهمه. مثلاً این جا آدمای چینی ـ هندی و... هم می آن. پس فکر می کنین که این مبلمان دوره ی امپراتوری دوم به چه دردشون می خوره؟
گارسن: خب واقعاً چه نیازی به ایناست؟ اصلاً به چه درد من می خوره؟ شما می دونین من کی بودم؟ البته زیاد هم مهم نیست. ولی می خوام حقیقتی رو بگم. من میون اثاثیه ای زندگی می کردم که دوست شون نداشتم. به نظر شما این اتاق با این وضعیت تصنعی عجیب نیست؟
مستخدم: شما به زودی پی می برین که زندگی کردن در اتاقی به سبک دوره ی امپراتوری دوم زیاد هم بد نیست.
گارسن: صحیح... پس این طور! به هرحال من انتظار چنین اتاقی رو نداشتم. راستی شما از حرفایی که بیرون از این جا گفته می شه اطلاعی دارین؟
مستخدم: در چه موردی؟
گارسن: خب در مورد... این اتاق و...
مستخدم: واقعاً شما چه طور می تونین این مزخرفاتو باور کنین؟ اونم از کسانی که تابه حال این جا نیومدن؟

هر دو می خندند.

گارسن: پس وسایل شکنجه کجاس؟
مستخدم: چی؟
گارسن: وسایل شکنجه ـ گرزها، سیخ های داغ، شلاق های سیمی و... خلاصه وسایل شکنجه دیگه...
مستخدم: مثل این که شوخی می کنین؟
گارسن: نه نه شوخی نمی کنم، باور کنین. این جا پنجره و آینه هم نداره و یا چیزهای شکستنی؟ راستی چرا مسواکمو گرفتن؟
مستخدم: باز هم! باز هم به فکر مقام انسانی و هوای نفس افتادین؟ جای تاسفه...
گارسن: خواهش می کنم با این لحن خودمونی با من صحبت نکنین. من در حال حاضر شرایط خودمو خوب می دونم...
مستخدم: ببخشید آقا، مگه من مقصرم؟ من نمی فهمم چرا همیشه مشتری های ما همین سوال رو می پرسن؟ «وسایل شکنجه کجاس؟» اونا در چنین موقعیتی اصلاً به فکر ظاهر خودشون نیستن، ولی بعد از این که خاطرجمع شدن که شکنجه ای در کار نیست، اون وقت به فکر مسواک دندوناشون می افتن. اما شما آقای گارسن یه لحظه پیش خودتون فکر کنین که اصولاً برای چی دندوناتونو مسواک می زنین؟
گارسن: بلکه حق با شماس. برای چی خودشونو توی آینه نگاه کنن تا وقتی این وسایل و اون مجسمه این جاس! گاهی اوقات فکر می کنم باید با دقت بیش تری اطرافم رو نگاه کنم. من چیزی برای پنهان کردن ندارم. از اوضاع و احوال خودم به نحوی آگاهم. ولی می دونین انسان توی چنین شرایطی چه احساسی داره؟ انسان در حال غرق شدنه. تقلا می کنه که نجات پیدا کنه، ولی بعد از مدتی نفسش بند می آد، اما نگاهش از آب بیرون می مونه و فقط یه چیزو می بینه... مجسمه، این مجسمه.
حتماً به شما سپرده ن که به سوالاتم جواب ندین. منم اصراری ندارم، ولی یادتون باشه که نمی تونن منو به دام بندازن، چون من در تموم مدت زندگیم سعی کردم با مسائل خونسردانه برخورد کنم. (در طول اتاق راه می رود.) پس بنابراین از مسواکم خبری نیست و همین طور از خواب و رختخواب! چون هیچ وقت نمی خوابن، درسته؟
مستخدم: بله درسته.
گارسن: حدس می زدم. واقعاً چه نیازی به خواب هست؟ شما می دونین خواب چیه؟ وقتی چشماتون احساس سنگینی کرد نیاز پیدا می کنین که بخوابین. روی کاناپه یا تختی دراز می کشین و چشم هاتون رو می بندین. خواب تون می گیره. حتی شاید خروپف هم راه بندازین. بعد از خواب بلند می شین، چشماتون رو به هم می مالین و بعد همه چی دوباره شروع می شه.
مستخدم: شما چه قدر خیال باف هستین.
گارسن: ساکت شو! من داد و فریاد نمی کشم. آه و ناله هم نمی کنم. فقط می خوام با مسائل کاملاً خونسردانه برخورد کنم، نمی خوام از پشت سر بدون این که خبر داشته باشم غافل گیرم کنن... خیال باف!!
پس بنابراین این جا به استراحت هم احتیاجی نیست. درسته، وقتی نیازی نیست واسه چی باید بخوابیم پس... پس چرا این وضعیت این قدر دردناک و طاقت فرساست؟ می دونم... می دونم، چون این جا فرصت یه چشم به هم زدن رو هم نداریم.
مستخدم: منظورتون چیه؟ چه چشم به هم زدنی؟
گارسن: منظور من چیه؟ (به چشم های مستخدم نگاه می کند.) به من نگاه کنین. فکرم درست بود. همین نگاه خیره ی شما نشونه ی وضعیت آشفته ی اوناست، همه ی اونا دچار فلج فکری شدن.
مستخدم: درباره ی چی صحبت می کنین؟
گارسن: درباره ی پلک های شما. ما پلک هامونو روی هم می زنیم، اسم این کار چشم به هم زدنه. مثل پرده ای که بالا و پایین می ره. وقتی چشم ها رو روی هم می ذاریم دنیا به کلی جلو چشمامون محو می شه. شما نمی تونین بفهمین که انسان چه قدر احساس آرامش می کنه. در هر ساعت چهار هزار راحت باش کوتاه. چهار هزار راحت باش موقتی. یک گریز آنی از تموم رنج های زندگی. می فهمی! من نمی خوام بدون پلک زندگی کنم، منظور منو می فهمی؟ سعی کن... سعی کن بفهمی چه انسان بدون پلک زندگی کنه، چه بی خواب باشه تفاوتی نداره... من خودآزارم، عادت دارم که خودمو اذیت کنم، ولی من نمی تونم عذابو بدون راحتی تحمل کنم... اون جا شب داشت خوابم می برد، خواب سبکی داشتم و این گریزی بود واسه ی رفع خستگی، خواب می دیدم، خواب یه چمن زار... چمن زاری که می تونستم توش گردش کنم... صبح شده؟
مستخدم: مگه نمی بینین؟ چراغا روشنه.
گارسن: صحیح، پس روز شما این شکلیه. بیرون چه طور؟
مستخدم: بیرون؟ یه راهروست.
گارسن: خب انتهای این راهرو به کجا ختم می شه؟
مستخدم: اتاق های دیگه، راهروهای دیگه و پلکان های دیگه.
گارسن: خب بعد؟
مستخدم: همین.
گارسن: حتماً هرازگاهی مرخصی دارین که از این جا خارج بشین دیگه. خب کجا می رین؟
مستخدم: منزل عموم می رم. اون سر مستخدم این جاست. یه اتاق توی طبقه ی سوم این جا داره.
گارسن: پس شک من بی دلیل نبود. مستخدم کلید خاموش کردن چراغا کجاست؟
مستخدم: کلید خاموش کردنی وجود نداره.
گارسن: چی؟ حتی برای یه بار هم نمی شه چراغای این جا رو خاموش کرد؟
مستخدم: نه. فقط مدیریت می تونه جریان برق رو قطع کنه. ولی من یادم نمی آد که توی این طبقه همچین کاری شده باشه. چون ما هرچه قدر که بخوایم برق داریم.
گارسن: صحیح، پس تا ابد باید با چشمای باز زندگی کرد.
مستخدم: زندگی کردن؟ شما همچین چیزی گفتین؟
گارسن: خواهش می کنم با من این طور دوپهلو صحبت نکنین... با چشمای باز، تا ابد، یعنی همیشه چشم هام باز می مونه!

سکوتی کوتاه.

گارسن: حالا اگه من بخوام این مجسمه ی برنزی رو پرت کنم به طرف این چراغا، خاموش می شه یا نه؟
مستخدم: شما نمی تونین تکونش بدین چون خیلی سنگینه.
گارسن: (سعی می کند مجسمه را بلند کند.) حق با شماست خیلی سنگینه.

مدتی در سکوت می گذرد.

مستخدم: بسیار خب آقا. اگه با من امری ندارین از حضورتون مرخص می شم.
گارسن: چی؟ شما قصد دارین برین؟ (مستخدم در را باز می کند.) صبر کنین. (مستخدم برمی گردد.) این زنگ این جاست؟ (مستخدم تایید می کند.) یعنی من هر وقت که بخوام می تونم این زنگ رو به صدا درآرم و شما موظف هستین که به این جا بیاین؟ درسته؟
مستخدم: بله، ولی شما زیاد از این زنگ مطمئن نباشین. گاهی اوقات اشکالاتی توی اون ایجاد می شه که همیشه کار نمی کنه.

گارسن به طرف زنگ می رود، آن را فشار می دهد و زنگ به صدا درمی آید.

گارسن: این که خوب کار می کنه.
مستخدم: (او نیز زنگ را امتحان می کند، زنگ می زند.) جای تعجبه! ولی زیاد امیدوار نشین. چون همیشه کار نمی کنه. خب من دیگه باید برم. (گارسن مانع او می شود.) بله آقا؟
گارسن: هیچی. (به سمت بخاری می رود و یک کاغذبُر از روی آن برمی دارد.) این دیگه چیه؟
مستخدم: خودتون که می بینین یه کاغذبُره.
گارسن: مگه این جا کتابم هست؟
مستخدم: خیر آقا.
گارسن: پس فایده ی این کاغذبُر چیه؟ (مستخدم شانه هایش را بالا می اندازد.) بسیار خب شما می تونین برین.

مستخدم خارج می شود.

گارسن تنها می ماند. به سمت مجسمه ی برنزی می رود و دستی روی آن می کشد. به طرف زنگ می رود و آن را می فشرد، اما از زنگ صدایی خارج نمی شود. تکرار می کند، ولی فایده ای ندارد. به سوی در می رود و سعی می کند آن را باز کند، اما تلاشش بی فایده است. مستخدم را صدا می زند، چندین بار فریاد می کشد، ولی پاسخی شنیده نمی شود. با مشت چندین بار بر در می کوبد. پس از مدتی ناامید به گوشه ای می رود و می نشیند. در همین حین در باز می شود و اینس به همراه مستخدم وارد می شوند.

مستخدم: شما منو صدا زدین آقا؟
گارسن: (می خواهد جواب مثبت بدهد که ناگهان چشمش به اینس می افتد.) نه.
مستخدم: خانم، این جا اتاق شماست. (اینس پاسخ نمی دهد.) سوالی از من ندارین؟ (اینس به سکوت خود ادامه می دهد.) معمولاً مشتریا از من سوالاتی می کنن. اما من در این مورد اصراری ندارم، از این گذشته، این آقا درباره ی مسواک، زنگ و مجسمه بهتر از من شما رو در جریان قرار می ده. (خارج می شود.)

گارسن و اینس به یک دیگر نگاه می کنند. اینس با دقت اطرافش را می نگرد، سپس با قدم های پرشتاب به سوی گارسن می رود.

اینس: فلورانس کجاست؟ (گارسن عکس العملی نشان نمی دهد.) نشنیدین چی گفتم؟ از شما پرسیدم فلورانس کجاست؟
گارسن: من نمی دونم.
اینس: پس چیزی که شما یاد گرفتین همینه! با بی اعتنایی آدما رو شکنجه کنین؟ چه بهتر که این جا نیست... فلورانس دخترک احمقی بود که سعی می کنم از ذهنم خارجش کنم.
گارسن: معذرت می خوام شما فکر می کنین که من کیَم؟
اینس: شما، خب معلومه، جلاد.
گارسن: (از گفته ی او متعجب می شود و سپس می خندد.) مضحک ترین چیزی بود که تا حالا شنیدم. جلاد! پس وقتی شما وارد اتاق شدین و منو دیدین این فکر به ذهن تون رسید که من جلادم! خب پس بهتره با هم آشنا بشیم. اسم من ژوزف گارسنه. نویسنده و روزنامه نگارم. در واقع جای هردوی ما توی این اتاقه. خانم...؟
اینس: (سرد) من دوشیزه اینس سرانو هستم.
گارسن: آه بله. این طوری بهتر شد. دیگه با هم رودربایستی نداریم. پس شما از چهره ی من حدس زدین که من جلادم. بسیار خب اجازه دارم ازتون بپرسم که جلادها رو از چه چیزشون می شناسین؟
اینس: از نگاه شون پیداست. اونا می ترسن.
گارسن: می ترسن؟ مضحکه! از کی؟ نکنه از آدم هایی که کشتن؟
اینس: مسخره بازی رو کنار بذارین. من خودم متوجهم که چی می گم. در ضمن من خودمو توی آینه نگاه کردم.
گارسن: آینه؟ (نگاهی به اطراف می اندازد.) ولی اونا هر چیزی رو که شبیه آینه باشه این جا نذاشتن. (سکوت) با این همه من پیش شما اقرار می کنم که از چیزی نمی ترسم. من اهمیت و وضع هولناکی رو که دچارش شدم به خوبی درک می کنم، اما باز هم تاکید می کنم که ترس و واهمه ای ندارم.
اینس: این دیگه به خودتون مربوطه. آدم می تونه هرازگاهی از این جا بره بیرون؟ ها؟
گارسن: در قفله.
اینس: اَه... این که خیلی بد شد.
گارسن: من به خوبی می فهمم که حضور هردوی ما توی همچین مکان و موقعیتی یه کم سخته، چون خودمم دوست داشتم که تنها باشم. من یه کم به تمرکز و آرامش احتیاج دارم، چون باید زندگیمو سروسامون بدم، اما اطمینان دارم که می تونیم در کنار هم مسالمت آمیز باشیم. من سعی می کنم خیلی کم حرف بزنم و از روی صندلی هم بلند نشم، فقط اگه بی ادبی نباشه باید بگم که ما در کنار هم باید با نهایت نزاکت و ادب رفتار کنیم. این طوری بهتره، چون تنها راه در کنار هم بودن مونه...
اینس: من از نزاکت و ادب چیزی نمی دونم.
گارسن: بسیار خب، پس من به جای هردومون این کارو انجام می دم.

گارسن بر روی صندلی می نشیند و اینس در اتاق قدم می زند.

اینس: (درحالی که به گارسن نگاه می کند.) ولی دهن تون!
گارسن: (گویی از خواب می پرد.) من معذرت می خوام...
اینس: شما نمی تونین جلو دهن تونو بگیرین؟ دهن تون دایماً در حال جنبیدنه.
گارسن: متاسفم دست خودم نبود.
اینس: به همین علت شما رو سرزنش می کنم. (لبِ گارسن جمع می شود.) شما که ادعا می کنین آدم بانزاکتی هستین، پس چرا توانایی اینو ندارین که جلو دهن تونو بگیرین؟ من به شما اجازه نمی دم که جلو من ترساتونو نشان بدین.
گارسن: (بلند می شود و به سمت او می رود.) شما چه طور؟ نمی ترسین؟
اینس: بترسم؟ واسه ی چی بترسم!؟! ترس واسه ی اون وقتایی خوب بود که امید داشتم.
گارسن: (با صدایی آهسته) امیدی دیگه باقی نمونده، ولی ما همیشه آدمای گذشته هستیم، هنوز رنج و عذاب ما شروع نشده.
اینس: بله همین طوره. (مدتی در سکوت می گذرد.) دیگه چه اتفاقی قراره بیفته؟
گارسن: نمی دونم، منم منتظرم.

گارسن می نشیند. اینس در حال قدم زدن در اتاق است. گارسن سرش را در دستانش گرفته است. پس از چند لحظه استل به همراه مستخدم وارد می شود.

استل: (رو به گارسن که سرش را در میان دستانش گرفته است.) سرتونو بلند نکنین. می دونم چرا سرتونو پنهون کردین‍! چون شما اصلاً صورت ندارین. (گارسن سرش را بلند می کند.) اوه ببخشید آقا من... من شما رو نمی شناسم.

گارسن: خانم من جلاد نیستم.
استل: من همچین فکری نکردم... من گمون کردم کسی قصد شوخی با منو داره. (رو به مستخدم) اشخاص دیگه ای هم می آن؟
مستخدم: نخیر خانم. دیگه کسی نمی آد.
استل: پس فقط ما سه نفر هستیم، آقا، خانم و من... (می خندد.)
گارسن: (به خشکی) چیزِ خنده داری نبود.
استل: (هم چنان می خندد.) چه قدر وسایل این اتاق بدترکیبه. اینا منو یاد خونه ی خاله ماریا توی روز اول سال نو میندازه. خب حالا کدوم مال منه! نکنه این یکیه؟ وای من که هیچ دوست ندارم روی این مبل بشینم، چون رنگ دامنم آبیه و رنگ این سبزه، وای که چه مصیبتی!
اینس: مایلین کاناپه ی منو در اختیار داشته باشین؟
استل: اوه خب این نظر لطف شماست. ولی این یکی هم چندان فرقی نمی کنه. اینم شانس ماست. گویا به اجبار باید صندلی سبز رنگمو قبول کنم. ولی خانم کاناپه ی این آقا خیلی به من می آد‍!
اینس: می شنوین چی می گه آقای گارسن؟
گارسن: (بلافاصله بلند می شود.) آه کاناپه مال شماست، ببخشید بفرمایین بشینین.
استل: متشکرم. (شنلش را درمی آورد و روی کاناپه می اندازد.) چون باید با هم سر کنیم بهتره با هم آشنا بشیم. من ریگو هستم. استل ریگو. (دستش را به طرف گارسن دراز می کند، اما اینس پیش دستی می کند و دست استل را می فشارد.)
اینس: من اینس سرانو هستم. از دیدارتون بسیار خوشحالم.
گارسن: (دوباره تعظیم می کند.) ژوزف گارسن.
مستخدم: با من امری ندارین؟
استل: شما مرخصین، اگه کاری داشتم زنگ می زنم.

مستخدم تعظیم می کند و خارج می شود.

اینس: شما خیلی زیبایین. دوست داشتم این جا یه دسته گل داشتم و برای خوش آمد بهتون هدیه می کردم.
استل: گل؟ وای من گل خیلی دوست دارم، اما هوای این جا گرمه و گل پژمرده می شه، ولی گذشته از اینا آدم باید دایماً بگه و بخنده! شما چند وقته که...
اینس: بله، هفته ی پیش. شما کی؟
استل: دیروز. (به سمت پنجره ای می رود که می شود از آن اتفاقات زمین را دید.) مراسم در حال انجامه. باد ملایمی روسری خواهرم رو نوازش می کنه. چه قدر سعی می کنه گریه نکنه، اما بالاخره دو قطره اشک از چشماش سرازیر می شه، دو قطره اشکی که از میون روبند سیاه می درخشه. اُلگا امروز زشت شده، دست خواهرم رو گرفته و گریه می کنه. از پاک شدن آرایشش می ترسه. ولی باید بگم که اُلگا بهترین دوست من بود.
اینس: شما خیلی عذاب کشیدین؟
استل: تقریباً تموم مدت بیهوش بودم.
اینس: چی بود؟
استل: ذات الریه. (به حالت چندی پیش خود برمی گردد.) خب مراسم تموم شد. بدرود! چه قدر باید با مردم تشریفاتی بود. شوهر بیچاره م از ناراحتی مریض شده و خودشو کنج اتاق اسیر کرده. (از سمت پنجره به طرف اینس بازمی گردد.) شما چه طور؟
اینس: من با گاز.
استل: شما با چی آقای گارسن؟
گارسن: تنم رو با گلوله سوراخ سوراخ کردن. (استل حالت دلسوزانه ای به خود می گیرد.) عذر می خوام من از اون مردهایی نیستم که واسه ی شما هم درد خوبی باشم. در ضمن مرد اهل معاشرتی هم نیستم.
استل: اوه لطفاً مواظب حرف زدن تون باشین، این طور حرف زدن اونم با یه خانوم خیلی خجالت آوره. در ضمن اگه قرار باشه برای وضعیت فعلی ما اسمی بذارن، غایب بگن مناسب تره. حداقل قابل تحمل تره. شما چند وقته که غایب هستین آقای گارسن.
گارسن: حدود یک ماه.
استل: از کجا اومدین؟
گارسن: از ریو.
استل: منم اهل پاریسم. شما اون جا آشنای دیگه ای هم دارین؟
گارسن: بله، زنم اون جا زندگی می کنه. (به سمت همان پنجره می رود و بیرون را نگاه می کند.) دوباره به سربازخونه رفته، ولی مثل دفعات قبل از ورودش جلوگیری می کنن. هنوز نتونسته از غایب شدن من اطلاعی به دست بیاره. حالا با اون چهره ی افسرده برمی گرده. لباسی تمام مشکی پوشیده. چه بهتر دیگه لازم نیست اونارو عوض کنه. آفتاب لذت بخشی در حال تابیدنه. با اون پوشش مشکی از خیابون خلوت عبور می کنه، بدون این که اشکی بریزه. هیچ وقت اشکی نریخت. با اون چشمای غم گرفته ش. این فکر کلافه م می کنه.

گارسن برمی گردد، بر روی کاناپه ی استل می نشیند و سرش را در میان دستانش می گیرد.

اینس: استل!
استل: آقای گارسن!
گارسن: بله؟
استل: شما روی مبل من نشستین؟
گارسن: اوه اصلاً متوجه نبودم. منو ببخشید.
استل: شما چه قدر توی فکرین؟
گارسن: سعی می کنم که بتونم به زندگی فعلیم سروسامونی بدم. (اینس می خندد.) اونایی که می خندن دقیقاً کار منو انجام می دن.
اینس: زندگی بی من در هر شرایطی، چه این جا و چه اون جا، سروسامون داره و الان نیازی ندارم که بهش فکر کنم.
گارسن: شما تصور می کنین شرایطی که در حال حاضر توی اون قرار گرفتیم خیلی ساده س؟ هوای این جا چه قدر گرمه! با اجازه. (کتش را درمی آورد.)
استل: نه، خواهش می کنم این کارو نکنین. من از مردهایی که کت تن شون نباشه بیزارم.
گارسن: (کتش را می پوشد.) بسیار خب. می دونین، من بیش تر اوقات زندگیمو توی اداره ای که کار می کردم، می گذروندم. هوای اون جا اون قدر گرم بود که انسان فکر می کرد واقعاً توی جهنمه. راستی شب شده؟
استل: (به سمت پنجره می رود.) بله شبه. اُلگا دیگه لباس سیاهش تنش نیست. وحشتناکه، روی زمین زمان به سرعت می گذره.
اینس: (او هم به سمت پنجره می رود.) نصفه شبه، اونا اتاق تاریک و خالی منو پلمپ کردن.
گارسن: (او هم به سمت پنجره می رود.) اونا درحالی که کت هاشون رو درآوردن و پشت صندلی هاشون انداختن آستین لباساشون رو بالا زدن و سیگار می کشن، بوی اونا رو احساس می کنم، واقعاً دوست داشتم کنار اونا بودم.
استل: (به خشکی) بگذریم. شرایط فعلی این جا مطابق سلیقه ی ماها نیست. خانم شما از مردهایی که کت تن شون نباشه خوش تون می آد؟
اینس: من کلاً از مردها هیچ خوشم نمی آد، حالا چه کت تن شون باشه چه نباشه.
استل: (با نگاه به هردوی آن ها) پس دلیل این که ما رو کنار هم قرار دادن چیه؟
اینس: نظر خودتون چیه؟
استل: خب بالاخره شرایط یه جوری برای ما آماده شده که مجبوریم اوقات مونو خواسته یا ناخواسته کنار هم بگذرونیم. در ضمن من تصور می کردم اقوام و دوستانمو این جا ببینم.
اینس: مثلاً یه دوست متشخص که یه سوراخ وسط پیشونیش داشته باشه.
استل: من دوستی داشتم که تانگو رو با مهارت خاصی می رقصید. ولی متاسفانه اونم این جا نیست. اما بالاخره من متوجه نشدم که چرا ما رو دور هم جمع کردن؟
گارسن: اتفاقی. اونا مشتری های خودشونو هرجا که بتونن توی یکی از این اتاق ها جا می دن. (اینس می خندد.) چرا می خندی؟
اینس: از اتفاقی که براتون افتاده خنده م گرفته. شما چه باور کنین و چه نکنین باید بگم که اونا اجازه نمی دن هیچ کاری این جا اتفاقی یا تصادفی رخ بده.
استل: خب احتمال این هست که ما شاید در گذشته هم دیگرو می شناختیم.
اینس: امکان نداره، چون اون وقت نباید هم دیگرو فراموش می کردیم.
استل: خب شاید خویشاوندی دوری با هم داشتیم. مثلاً شما خونواده ی دوبوآسیمور رو می شناسین؟
اینس: نه، تا به حال این اسمو نشنیدم.
استل: اونا خونواده ی بسیار مردم داری هستن. در خونه شون به روی همه بازه.
اینس: چه کاره هستن؟