کتاب لاک تنهایی ام را می شکافم آنا گاوالدا نشر انتشارات البرز

باید بگویم آن روز صبح بالای سر ساختمانی که تازه از زمین روییده و هنوز چیزی نگذشته، به حال احتضار افتاده بود، تنها نبودم و، بنابراین، تلفنم می‌توانست حالا حالاها برای خودش زنگ بخورد. دوباره شروع شد. دو دقیقۀ بعد گوشیم لرزید. من که حرصم گرفته بود، دستم را توی جیب کتم بردم. هنوز آن را خفه نکرده بودم که تلفن معاونم، فرانسوا، روی دست آن بلند شد. زنگ آن مدت زیادی در هوا طنین انداخت، شش، شاید هفت بار و آن هم دو نوبت، اما فرانسوا توی بالابری در ارتفاع ده متری زمین سرگرم کار بود و لجاجتی که به دنبال برقراری ارتباط با او بود، به برداشتن گوشی انجامید. توی فکر بودم، آه می‌کشیدم، دستم را روی آن ترک لعنتی می‌کشیدم. سومین ترکی بود که از آغاز بررسی‌های ما، بر روی این نما پیدا شده بود و من، با نوک انگشتانم آن را مانند جراحتی انسانی، لمس می‌کردم. با همان احساس ناتوانی و در همان هذیان مبهم مسیحایی. دیوار، به هم بیا. از برهۀ زمانی‌ای که آن را از سر می‌گذراندم، بیزار بودم. احساس می‌کردم این مأموریت برای من بیش از اندازه سنگین بود، برای ما، برای من و برای معاونم، بیش از اندازه سنگین، مشکل و بویژه خطرناک بود. صرف‌نظر از مضمون گزارشم و با وجود اینکه پیامد این کار، بی‌بروبرگرد، به مانورهای بزرگی میان وکلا بستگی داشت که در آن، هشداردهنده‌ترین ترک‌ها، داربست‌ها و فونداسیون‌ها همیشه به نحوی محبت‌آمیز برآورد می‌شوند، می‌دانستم تنها ابراز نظرم، ابزار نظرمان، صمیمیت دسته‌ای بزرگ از بخش فعال ما را به سمت ما معطوف خواهد کرد. اگر معمارها تبرئه شوند، ما مشتریان پیمانکار و سازندۀ محکوم شده را از دست می‌دهیم و اگر معمارها، مسئول قلمداد شوند، ماه‌ها (و حتی سال‌ها) طول می‌کشد تا ما پولمان را بگیریم و چیزی بسیار ارزشمندتر از آسایش مالی را از دست می‌دهیم: اعتمادمان را.