کتاب عاقبت چه بر سر قورباغه آمد؟ نشر گروه انتشاراتی ققنوس

یک روز برند، ‌سردستۀ آن‌ها، گفت: «خوب تو هم می‌توانی فردا با ما بیایی.» روز بعد با مادربزرگش غذا خورد و بدون این‌که چیزی بگوید خانه را ترک کرد و پیش پسرها رفت. آن‌ها یک گاری دستی کوچک داشتند که چادر و بقیۀ وسایل را با آن حمل می‌کردند. مسئولیت گاری دستی بر عهدۀ اروین افتاد. جاده از سینه‌کش تپه بالا می‌رفت و او نفس‌نفس‌زنان گاری را با خود می‌کشید ولی پسرها هیچ کمکی به او نمی‌کردند. او به آن‌ها نگفت که خسته شده و دیگر توان راه رفتن ندارد. رفته‌رفته راه‌های جنگل پر از دست‌انداز شد. گاری دستی مدام به ریشۀ درختان که از خاک بیرون زده بودند گیر می‌کرد و چپه می‌شد. دو تا از پسرها که بزرگ‌تر از او بودند کمکش کردند. آن‌ها گفتند، او هنوز باید خیلی چیزها یاد بگیرد. دریاچه نسبتاً بزرگ بود و در وسط آن جزیره‌ای با چند درخت وجود داشت. بِرند گفت: «یک نفر آن‌جا زندگی می‌کند که ما هنوز نفهمیده‌ایم او کیست. شاید دزدی است که از زندان فرار کرده یا مردی است مثل انسان‌های عصر حجر. شب می‌رویم و جزیره را فتح می‌کنیم.» هوا تاریک بود و آسمان را ابرهای تیره پوشانده بود. هیچ ستاره‌ای دیده نمی‌شد. اروین در آن هوای شرجی سردش شده بود. کلک کوچک و از هم وا‌رفته بود و به اندازۀ‌ آن‌ها گنجایش نداشت. آب مرتب لَمبَر می‌خورد و روی چوب‌ها می‌ریخت و در کفش‌هایش می‌دوید. بِرند او را دعوا کرد: «چرا کفش‌هایت را در نیاورده‌ای؟» خوب شلوارش هم خیس خیس بود. دیگر فتح جزیره اصلاً برایش جذابیتی نداشت.