کتاب خداحافظ گاری کوپر نشر نیلوفر

بعضی از کتابها مثل فونداسیون ساختمان میمونه ظاهرا هیچ لذتی ندارن ولی برای کتابخوان شدن خوندنشون ضرورت داره اینم ازون دسته کتابهاست و حداقل یکبار باید خونده بشه اگه اینو نمیتونی بخونی با جنگ و صلح ، صدسال تنهایی ، خشم و خیاهو ، تهوع و غیره چه می کنی؟!

من چاپی این کتاب رو خوندم و همین ترجمه رو. خیلی تعریفش رو شنیده بودم ولی خواندنش خیلی وقتم را گرفت. از جوانهای دهه ۶۰ و ۷۰ آمریکا در زمان جنگ ویتنام صحبت می کرد، از روحیات، افکار، اعتراضات، نوع واکنش های اونها به جنگ ونظراتشون درباره زندگی. در آخر رمان به ماجرای عشقی هم شکل می گیره. هر چه بیشتر درباره رویدادهای تاریخی و سیاسی آن زمان و فیلمها و گروه های موسیقی آن زمان بیشتر بدانید، بیشتر لذت می برید،یعنی رمان به متن های دیگر ارجاعات زیادی داشت.من خیلی سخت خوندمش و نوع زندگی این جوانها و طرز فکرشونعلاقه ای نداشتم . در واقع همذات پنداری نکردم باهاشون اما اینکه معترض بودند و اینکه چرا رو درک می کردم. به نظرم باید خودمون رو مجبور کنیم با اینکه بعضی کتابها رو دوست نداریم بخونیمشون چون جای فکر دارند.

یکی از کتابهایی که بدجور وقتمو گرفت. سرعت مطالعه ام رو به شدت پایین آورد و در آخر هم چیز زیادی دستگیرم نشد. آمادگی کنکور هم که نیست آدم دوباره و چند باره بخونه تا سر دربیاره. کتابی خوبه که در حین خوندن بشه ازش لذت برد. یکی از خواننده ها نظر داده که اول باید با این جور کتاب ها دست و پنجه نرم کرد تا بعد بشه کتابهای بزرگ مثل جنگ و صلح رو خوند. اتفاقا وقتی اولین بار کتاب جنگ و صلح از همین مترجم رو خوندم عمیقا لذت بردم و تا آخر عمرم یادم نمیره. به قول بعضی از دوستان شاید بهتر باشه این کتاب دوباره ویرایش بشه.

با اون همه تعریفی که ازش شنیده بودم، اصلا برای من کتاب جذاب و گیرایی نبود، من در جوانی این رو خوندم اما به نظرم کتابی هست برای نوجوانان عاقل و یا نهایتا تو سنین ۲۰ تا ۲۴ خوبه خونده بشه، وگرنه واقعا چیزی به آدم اضافه نمی کنه، ضمنا نظر بنده بر خلاف بعضی از دوستان که میگن کتاب خوانی رو باید با این کتاب ها شروع کرد کاملا متفاوت هست، کتاب هایی مثل جنگ و صلح، صد سال تنهایی و... واقعا پیش نیازش چنین کتاب هایی مثل خدا حافظ گاری کوپر نیست، فکر می کنم این کتاب شاید برای روزگار خودش کتاب خوبی بوده اما الان تو کتاب های خوب که حتما باید خونده بشه، جایی نداره، اونم بین این همه کتاب های فوق العاده ی موجود.

یه کتاب چی باید به آدم بده ؟جز اینکه یه زندگی دیگه رو نفس بکشی خداحافظ گاری کوپر این تجربه رو بهم داد . واینکه بنظرم ما باید به سمت نثر به روز دنیا هم حرکت کنیم . نوع روایی داستان شاید قله ی روایت معاصر ما نباشه اما بی شک این مسیرو طی می‌کنه .ما دیگه حوصله کلاسیک خواندن نداریم مگر عالی ترین هاشو بنظرم .این کتاب به راحتی می‌تونه رقابت کنه با کتابی مثل وداع با اسلحه .‌. اگر خواننده بتونه بهم ریختگی اوایل داستان رو تحمل کنه . وشخصیت های داستان هم به نظرم خیلی قابل لمس هستند و نویسنده به زندگی درآورده اونها رو تا شو کردن.

خداحافظ گاری کوپر یک از بهترین کتاب هایی است که تا به امروز خوانده ام.خواندم و نفهمیدم,فهمیدم و دوباره خواندم.لنی را بارها تصور کردم و بارها زندگیش کردم.لنی رو دوست داشتم به دلیل آزادی از قید تعلقش و اینکه علاقه ای نداشت که کسی باشد اما از اینکه چیزی باشد گریزان بود. شخصیت پردازی,شوخی های سیاسی, اندیشه های فلسفی و نقد تمدن و تنهایی انسان را به بهترین شکل ممکن در یک قاب دیدم و حظ کردم و جان گرفتم

اسم مترجم برای خوب شدن ترجمه الزام آور نیست. انقدر ترجمه ی ناروان بود که باعث کندی پیش رفتن کتاب و سخت فهمیدنش می شد. سعی در ترجمه ی اشعار در قالب نظم فارسی، جالب نبود به نظرم. تغییر لحنای موجود در متن هم واقعا مزاحم درک مطلب بود. البته نمی دونم نویسنده اینطور نوشته یا مترجم اینطور برگردونده. در هر حال و ایراد از هر کدوم که بود، اصلا جالب نبود. به طور کلی، کتابیه که گویای انحطاط فرهنگی-سیاسی-مذهبی حقیقی موجود در بطن جامعه ی آمریکا و اروپا [به رغم ظاهر اتوکشیده و ادکلن زده] هست

برهرکتاب‌خوان واجبه که این کتاب رو بخونه. توی ایران تقریبا همه کتاب‌خون‌ها تو نوجوونیشون این کتاب رو خوندن و جزو یکی از بهترین کتاب‌هاشون بوده. هم عاشقانه داره و هم کلی حرف در مورد زندگی اجتماعی.

طبیعیه که بخش هایی از این کتاب قابل فهم نباشه،مخاطب باید از اروپای اون زمان و شرایطش،جنگ ها و سیاست بدونه و با بعضی مکاتب و شخصیت ها آشنایی داشته باشه تا داستان رو بهتر درک کنه.آشفته ست،از جایی به جای دیگه میپره،زاویه دید به طرز عجیبب جابجا میشه بین دانای کل،لنی و جس!ولی میتونم بگم توصیف نویسنده از احساسات(مثل عاشق شدن) و شخصیت پردازی ها فوق العاده ست.داستان هم تاثیرگذار و دلنشینه،هرچند اگر تمرکز نویسنده روی داستان بود بهتر هم میشد. بخش اول کتاب واقعا دلرباست

گویا نشر نیلوفر بعد از امیرکبیر انتشار کتاب رو به عهده گرفته. اولین انتشار سال ۵۱ امیرکبیر بوده و بعد نشر نیلوفر انتشار کتاب رو ادامه داده. نثر در امیرکبیر با نیلوفر متفاوته و به نظر میاد سروش حبیبی و ترجمه ش گرفتار شخصی سازی ناشر و ویراستار در متن شدند. خلاصه اینکه نخرید تا زمانی که فکری برای متن کنند. چون خود متن آشفتگی هایی داره که مختص داستانه اما ویراستاری و احتمالا ترجمه ی کار خواندنش رو سخت تر کرده. ویراستاری کار که فاجعه است.