کتاب اپرای مردان سبیل استالینی

قلم نویسنده آنجا که از فضاهای عاشقانه میگوید، مثل یک انیمیشن تخیلی زنده است که زمان و فضا را به هم می پیچد و جاندار است. بخش اول کتاب چنین فضایی دارد از ماجرایی عاشقانه (از زبان یک زن، که همواره ریسک بزرگی است برای نویسنده مرد) که گره خورده به کودتای ۲۸ مرداد و دکتر راستی (مصدق)، و احتمالا ذهن نویسنده درگیر این نکته بوده که یک اشتباه رایج در ذهن مخاطب پیرامون مصدق را اصلاح کند بخش دوم بیست و پنج سال بعد است. جاسوسی که درگیر پرونده ای امنیتی است و قرار است از جان شاه محافظت کند و پیرامونش کلی مستشاران آمریکایی هستند. فضایی ساده سازی شده که فرد را به تباهی خودش و زندگی اش و بی معنایی تمام این اتفاقاتی که درگیرش است رهنمون میکند و به نوعی به بخش اول هم مرتبط میشود استفاده از کلمات زیاد سنگسری جذاب نیست. همین طور ساده سازی های تاریخی که گاه توی ذوق میزنند و شعاری به نظر می آیند. حتی گاه تبدیل به گاف هایی میشوند. مثلا در دهه سی راوی میگوید قدیم ها شغل دفتری آرزوی پدر و مادرها برای فرزندان بود! (دهه ۳۰ خودش آن قدیم ها نیست؟) یا مصدقی که میگوید موازنه منفی کردم تا مردم کشته نشوند و به گل درشت ترین شکل در متن جاسازی میشود. بارها هم جاسوس و نماینده آمریکا در ایران نشان میدهد که با اتفاقات آشنا نیست یا حتی اطلاعات طبقه بندی شده رو لو میدهد که انگار برای نویسنده این ریزه کاری ها چندان اهمیتی ندارند یا جملات کلیشه ای و نخراشیده میشوند. &#۳۴;من برای متانت مانتو پوشیده بودم و الان چقدر خوش حالم. اگر پالتو نداشتم که آبنوس برای چی منو میگرفت؟&#۳۴; که نشان میدهد نویسنده از پس ریسک روایت از زبان یک زن هم برنیامده است. گل سرسبد اما آنجاست که در سال ۵۷ از زبان جاسوس ایرانی به مستشار امریکایی میگوید &#۳۴;هیچ وقت یک ایرانی رو تهدید نکن&#۳۴; با همین نچسبی! در کل، دومین تجربه کتابخوانی از این نویسنده هم دلچسب نبود

کتاب خسته کننده ای حتی نتونستم تمومش کنم