کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش نشر انتشارات البرز

روزگاری نوجوان، جوان هستیم و دوست داریم آزاد و رها بدون دخالت‌های خانواده تصمیم بگیریم، انتخاب کنیم و زندگی کنیم؛ و روزگاری خود والدینی هستیم که نگران دغدغه‌ها و انتخاب‌های فرزندانمان هستیم. اما با گذشت زمان و پیچدگی های رفتاری و اخلاقی حرف زدن کلامی با یکدیگر به ویژه حرف زدن والدین با فرزندان در بیشتر مواقع منجر به دعوا و دلخوری می‌شود. یکی از روش‌هایی که می‌تواند به هر دو طرف کمک کند تا به راحتی حرف خود را بزنند مکاتبه و نامه‌نگاری است. نوشتن علاوه بر مزایایی مثل آرامش ذهنی از دعواهای احتمالی هم جلوگیری می‌کند. پیمان آزاد در کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش توصیه‌هایی به عنوان یک پدر برای فرزندش دارد. توصیه‌هایی که هر کدام از ما به عنوان والدین یا فرزندان به نوعی در زندگی با آن مواجه هستیم.

درباره کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش

کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش نوشته‌ی پیمان آزاد در دسته کتاب‌های روانشناسی با موضوع راه و رسم زندگی قرار دارد. پیمان آزاد در نگارش این کتاب از شیوه‌ی مکاتبه استفاده کرده و دختر خود را به عنوان مخاطب در نظر گرفته است. او از تجربیاتش استفاده کرده و برای اینکه مطالب را به زبان ساده توضیح دهد فرزندش را در صندلی مشاوره روبه روی خود نشانده و از زاویه‌های مختلف به زندگی نسل جوان امروز نگاه کرده است. مباحثی که نویسنده در مکاتبات در نظر گرفته درباره موضوعاتی است که پدران و مادران با فرزند خود در زندگی با آن‌ها مواجه‌اند. نکته‌ی جالبی که درباره‌ی این کتاب وجود دارد تجربه‌های خود نویسنده است. پیمان آزاد در این کتاب سعی کرده است تا ماهیت واقعی کشورهای غربی را مخصوصا در ارتباط با مهاجرانی که به دلایل مختلف از جمله پناهندگی به این کشورها مهاجرت کرده‌اند را نشان دهد. بیان نویسنده به شکل مکاتبه‌ای احساس صمیمیت و باورپذیری به خواننده می‌دهد. آزاد در پیشگفتار کتاب نوشته است: «در این گفت و گوها به مراحل رشد آدمی پرداخته‌ام. چنانچه این مراحل در زمان خاص خود تحقق نیابند، در بزرگسالی دچار مشکل می‌شویم، زیرا با احساسات و عواطف خود مشکل پیدا می‌کنیم. تجربه‌های دوران کودکی را باید در سنین جوانی، میانسالی و پیری از سر بگذارنیم و یا دنبال کنیم!...». پیمان آزاد در این کتاب دست روی موضوعات مهمی مثل محدودیت‌های خانوادگی، ازدواج، اعتیاد و ... گذاشته است. مسائلی که هم والدین و هم فرزندان را تحت شعاع آن قرار دارند.

کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش مناسب چه کسانی است

کتاب به طور کلی برای پدران و مادران و فرزندانی که دغدغه‌ی بهبود روابط خود را دارند نوشته شده است. مخاطب این کتاب دختران نیستند بلکه همه‌ی فرزندان این سرزمین هستند که نیاز به بازسازی روابط خود با والدینشان دارند. زبان صمیمی کتاب به جوانان و نوجوانان این حس را القا می‌کند که گویی در حال خواندن نامه‌ای صمیمی از سوی پدر یا مادر خود هستند. علاوه بر نوجوانان و جوانان والدین هم مخاطبان این کتاب هستند. این کتاب برای والدینی که تصور می‌کنند که نسبت به فرزند خود بدبین شده‌اند اما می‌خواهند که این بدبینی را کنار بگذارند و معیارهای دیگری را برای قضاوت و رفتار با فرزند خود پیش بگیرند، مناسب است. لحن نامه‌ها با جسارت و صریح است و می‌تواند الگوی رفتاری برای والدین باشد تا گاهی با مکاتبه حرف‌های خود را به فرزندشان بزنند. والدینی که فرزندشان به سن حساس بلوغ رسیده هم در برهه‌ای زمان هستند که چالش‌های بیشتری خواهند داشت و می‌توانند برای توصیه‌ها و نصیحت‌های خود در موقعیت‌های مختلف از مطالب کتاب استفاده کنند. پیمان آزاد مطالب کتاب را بر حسب نظم خاصی ننوشته است تا والدین و فرزندان بتوانند بخش‌هایی که بیشتر برایشان مفید و تاثیرگذار است را برای خواندن انتخاب کنند.

نگاهی به سرفصل های کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش

اعمال محدودیت

الگوی خانوادگی

ازدواج

ورزش صبحگاهی

رو کردن به اعتیاد

همراه

آزمون و خطا

مهار فکر و ذهن

پایان نامه

شرمندگی نزد خود

در بخشی از کتاب گفتگوی یک روانشناس با دخترش می‌خوانیم

دخترم، یک خواهش از تو دارم که مرا در زندگی محدود نکنی؛ یعنی در خدمت نیازهای عاطفی و خواسته‌های بی‌دلیل خواسته البته می‌تواند علت داشته باشد که باید علت آن را جست وجو کنی. خود در نیاوری. تو در حال حاضر به سن رشد رسیده‌ای و از آن هم گذشته‌ای و برای خود باید هویت مستقل و قائم به ذاتی داشته باشی؛ یعنی ادای بچه‌ها را در نیاوری. هویت که می‌گویم همان تناسب سنی و عقلی است وگرنه به صفت‌های خاصی که دیگران به خود نسبت می‌دهند تا هویت کاذب پیدا کنند و یا هویت‌های ارزشی نظر ندارم. بدون شک ارتباط محبت‌آمیز پدر و مادر و فرزند لازم است. ولی این با مزاحمت ایجاد کردن و وقت این و آن را گرفتن فرق دارد. ما باید نیازهای واقعی خود را از نیازهای کاذب جدا کنیم. خودشناسی، این گفت وگو و یادداشت‌ها برای این است که تو نسبت به این نیازهای کاذب و دست و پاگیر بیدار شوی. برای اینکه منظور من را درست درک کنی، ناگزیر هستم که قدری درباره مراحل رشد انسان از کودکی تا بزرگسالی برایت بنویسم تا متوجه شوی که آدمی باید در وقت خود مراحل رشد مربوطه را بگذراند. اتلاف وقت سبب می‌شود که در آینده انرژی بیشتری برای تعادل درونی خود مصرف کند. شناخت این مراحل رشد خیلی مفید می‌تواند باشد. این گونه تو می‌بینی که آدمی اگر از مراحل رشد عبور نکند و به موقع درس‌های آن مرحله را نیاموزد و تجربه‌های آن مرحله را کسب نکند، در آینده همیشه احساس زیان و خسران خواهد کرد. باید عجله کند که به دیگران برسد. کسب تجربه زمان می‌خواهد. پس امروز و فردا را نباید از دست داد. در صورتی که زمان را از دست بدهیم، در جوانی و میانسالی مزاحم دیگران می‌شویم. دست خود ما هم نیست. مزاحمت برای دیگران یعنی اینکه نمی‌گذاریم دیگران به کارشان برسند. بهانه‌تراشی می‌کنیم که در اختیار ما باشند. به نیازهای کاذب ما جواب بدهند.

در این صورت جذابیت رابطه را از بین می‌بریم. در چشم دیگران به شکل یک مزاحم جلوه می‌کنیم. همه ما باید از استعدادهای خود استفاده کنیم و آثار آن را ببینیم. این طور نیست؟ از این رو در خود نگاه کن و ببین چه نیازهای کاذبی هست که نمی‌گذارد به جای اینکه از زمان خود استفاده بهینه بکنی، می‌خواهی برای دیگران محدودیت ایجاد کنی.