کتاب پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد

نسخه چاپیش رو چندسال پیش خوندم و واقعا لذت بردم..

میای رو بالاترین شاخه ی درخت افرا بشینیم و توکا باشیم؟ ذهن عجیب و جذاب این بشر!?✨

جالب و جدید بود، ترجمه عالی

این کتاب عالللییست

" مهم نیست قد آدم چقدره. اگه بدونی کجای حریف بزنی، ساده میتونی از پا بندازیش. کافیه که بدونی به کجای حریف باید ضربه زد "اولین رمانی بود که از براتیگان خوندم و اونقدر جذبم نکرد که حداقل مطمئنا تا یک سال دیگه سراغ کتاباش نمیرم. داستان به صورت اول شخص روایت میشه ولی شاهد یک داستان خطی نیستیم. داستان به کرات بین زمان های مختلف سوییچ میشه و شاید گاهی اوقات این رفت و برگشت ها سر درد آور بشه.بعضی جاها که انتظار نداری زیاد روش مانور داده بشه، نویسنده اونقدر مانور داده که اعصابت خرد میشه و بعضی جاها که به نظر میاد میشه بیشتر روش کار کرد ( برای مثال به نظر خودم انتهای ماجرای باغ سیب و دادگاه و... ) به سرعت ازش رد شده . شاید هدف اصلی نویسنده از همه این نوشته ها همون چند خط صفحه آخر بوده. اونجا که از آمریکای امروزی ناله میکنه . آمریکایی که سبک زندگی همه مردمش رو تلویزیون شکل داده. شاید به خاطر اینه که توی داستان به نقش موثر رادیو توی زندگی بچگی خودش اشاره داره. رادیو به عنوان یک عنصر مقابل تلویزیون. محبوب ترین بخش کتاب برام اونجایی بود که راوی پنج ساله بالای صندلی از پنجره، صبح ها مراسم کفن و دفن رو دید میزنه. براتیگان خیلی خوب نوشته این قسمت رو . شاید این قسمت رو دوست داشتم چون ترس های راوی همیشه یه جورایی ترس های منم بوده. همیشه از اینکه بمیرم بدون اینکه حتی دوستی داشته باشم که توی مراسم تشییع جنازم شرکت کنه میترسم. البته درست که اون موقع آدم مرده و کی به کیه دیگه . اما اگه این اتفاق رخ بده نشون میده چه مسیر اشتباهی رو توی زندگیم پیش رفتم که به همچین جایی ختم شده . و این غصه داره. ولی یه چیز خیلی جالب نظرم رو جلب کرد. از وقتی این کتابو شروع کردم حس میکردم یه شباهت عجیبی با " اقیانوس انتهای جاده" نیل گیمن داره. مرد بزرگسالی که از خاطرات کودکیش میگه و خاطراتش با توهماتش قاطی شده و خودش هم دقیقا بعضی جاهاش رو یادش نمیاد یا مطمئن نیست همون طور باشه که یادش میاد یا نه. و یک اشتراک دیگه اینکه تا اخر داستان اسمی از شخصیت راوی نمیبینیم. گرجه این یه احتمال خیلی کوچیکه اما سر فرصت باید بررسی کنم ببینم ایا نیل گیمن تحت تاثیر نوشته های براتیگان بوده یا نه ( با یه سرچ دم دستی فعلا دیدم که نیل گیمن مقدمه یکی از کتاب های براتیگان که مناسبت مرگ سی سالگیش باز نشر شده رو نوشته ) اما از همه این ها بگذریم میرسیم به فاجعه ای که مترجم و ناشر محترم این کتاب آفریدند. کاملا مشخصه که کتاب یک راست از زیر دست مترجم در اومده و رفته زیر چاپ . حتی یک بار هم بازخوانی نشده ( حتی خود مترجم هم دوباره کارش رو نخونده به نظرم!!! ) غلط های نگارشی، حروف چینی و املایی ( جدی این دیگه شاهکار بود) خیلی توی ذوق میزنه. بعضا کلماتی توی داستان استفاده شده که خیلی خیلی مهجوره . گرچه ابداعاتی هم توی ترجمه ترکیب ها داشته اما در مجموع کار ترجمه بسیار ضعیف بود. فارغ از همه این ها چیزی که بیشتر از همه توی ذوق میزنه اینه که مترجم نمیدونسته میخواد محاوره ای ترجمه کنه یا نوشتاری . توی یک جمله بعضی کلمه ها محاوره ای هستند و بعضی نوشتاری. توی مکالمات هم همین طوره! گرجه بخش عظیمی از ضعف نثر فارسی به عدم ویراستاری ترجمه برمیگرده، اما اصلا مترجم بی تقصیر نیست. این متن اگه متن خام اولیه یک مترجم هم باشه به نظرم متن قابل قبولی نیست. شاید بشه این کتاب رو توی دانشگاه ها ذیل مباحث " چگونه ترجمه های محاوره ای و نوشتاری را با هم قاطی نکنیم " ( یا یک درجه بالاتر : " چگونه ترجمه نکنیم" ) و " چگونه عدم ویراستاری یک متن، میتواند به طور کلی آن را نابود کند " تدریس کرد!امتیازم به کتاب دو نیم هست ولی به پایین گردش میکنم .