کتاب ترکه مارک ریون هیل نشر دیدآور

اگر به تاریخچه‌ی تنبیه فیزیکی و روانی در مدارس ایران (عمدتاً مدارس پسرانه) نگاهی بیندازیم، به‌عنوان یک مخاطب ایرانی، قرابت بیش‌تری بین موضوع نمایشنامه و خود ، به عنوان یک مخاطب ایرانی، پیدا می‌کنیم. شاید خاطره‌ی تنبیه فیزیکی برای متولدین دهه‌ی شصت و به‌خصوصاً ماقبل آن معنا و مفهوم عمیق‌تر و ملموس‌تری به نسبت متولدین سال‌های نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد به بعد داشته باشد و شاید تنبیه روانی برای متولداین دهه‌ی هفتاد به بعد معنا و مفهومی آشکارتر و ملموس‌تری به نسبت متولدین دهه‌ی شصت و به‌ویژه خصوصاً ماقبل آن داشته باشد. البته که جای امیدواری‌ است که در سال‌های اخیر تنبیه فیزیکی در مدارس تقریباً کم‌وبیش از سیستم آموزشی حذف شده است. دامنه‌ی تنبیه فیزیکی قشر زیادی از محصلان آن دوران را شامل می‌شد و الزاماً ارتباطی با کیفیت رفتارهای تربیتی یا آموزشی نداشت. برای من، که همیشه در دوران تحصیلم فرد آرامی بودم، در همان سال اول و هفت‌سالگی پیش آمد؛ علاوه بر تنبیه فیزیکی، که معمولاً تا حدی تنبیه روانی را هم در خود نهفته دارد، انبار تاریک و کثیفی هم در محوطه‌ی مدرسه بود که حکم زندان انفرادی را داشت و اگر کسی بیش از چند بار تأخیر می‌کرد، صبح تا ظهر، در آن زندانی محبوس می‌شد.