کتاب بازگشت ناممکن آملی نوتومب نشر قطره

هیچ قاره‌ای به دلخواهِ خود از قاره‌ای دیگر جدا نمی‌شود. پیش از شکاف‌های ناشی از دگرگونی‌های پوستۀ زمین، فقط یک دریا و یک خشکی بود؛ جزیره‌ای واحد به نام پانژه. تبعیدی وجود نداشت، فقط کافی بود مدت مدیدی راه بروی، به‌طور حتم به بستگان و آشنایانت می‌پیوستی.

هر عزیمتی نوعی جدایی و سرگشتگی است. به‌نظرم در جایگاهی قرار گرفته‌ام که می‌دانم چه می‌گویم، از وقتی یادم می‌آید دائم جابه‌جا می‌شدیم. پدر و مادرم که دیپلمات بودند پیوسته از کشوری به کشور دیگر نقل‌مکان می‌کردند و هر بار بیش‌ازپیش به فرزندانشان لطمۀ روحی می‌زدند. من نه‌تنها به این وضع خو نگرفتم، بلکه هر عزیمتی در من حساسیتی برمی‌انگیخت.

در نوجوانی قسم خورده بودم که هر‌وقت بالغ شدم مکان مطلق. زندگی‌ام را پیدا کنم و بعد از آنجا تکان نخورم. در بیست‌ویک‌سالگی تصمیم گرفتم این مکان برگزیده توکیو باشد. تصمیم فاجعه‌باری بود. به بروکسل بازگشتم، ولی شک کردم که آنجا هم بتواند خانۀ من باشد. خدایان این تصمیم بدیهی را نپذیرفتند و مرا روانۀ پاریس کردند و من مانند پرنده‌ای در سرزمین گربه‌ها فرود آمدم. در اوج ناباوری، عمیقاً دل‌باختۀ این شهر پرخطر شدم. بروکسل را به‌عنوان راه‌حلی جایگزین برای خودم نگه داشتم و اجازه دادم آشفتگی پاریس بر من فائق آید. بیست‌وپنج سال گذشت و عشق من به پاریس بر این آشفتگی غلبه کرد. این شهر تنها جایی در جهان است که به‌طور باورنکردنی مدت مدیدی در آن مانده‌ام. اگر در بچگی به من گفته می‌شد که پاریس محل اقامت ثابت من در آینده خواهد بود، چه‌بسا اصلاً باور نمی‌کردم. عاشق شدن یعنی همین؛ سرنوشتی پیش‌بینی‌نشده در برابرتان قرار می‌گیرد و شما بی‌آنکه درکی از آن داشته باشید، با سرمستیِ کسی که بی‌اعتنا به برنامه‌های شغلی‌اش عمل می‌کند، خودتان را یک‌باره به آن می‌سپارید.