کتاب هرچه دیوانه‌تر باشیم نشر قطره

 ـ من دیوونه نیستم!

اولین جمله‌ی هر تازه‌واردی همیشه همین بود. انگار فقط دیوانه‌ها در بیمارستان روانی حضور داشتند!

به نظر می‌رسید ساکن جدید راحت نیست. اگر به همین منوال ادامه می‌داد، کارکنان می‌بایست آرامش می‌کردند. و هیچ‌کس دوست نداشت از حالت شیر هار به حلزون کف‌کرده تبدیل شود.

دکتر پتیپا و پرستار مارگریت سعی کرده بودند.

 ـ آروم باشین.

ولی هیچ اقدامی موفقیت‌آمیز نبود. بیمار فریاد می‌کشید، جیغ‌وداد می‌کرد، فحش می‌داد، پرستاران را سبک‌مغز و بی‌کفایت به حساب می‌آورد. سبک‌مغز شاید، ولی بی‌کفایت قطعاً نه. اغلب در این لحظه بود که دکتر کمی آرامش خود را از دست می‌داد. و حتی اگر از اعتراف به آن امتناع می‌کرد، متنفر بود که او را سبک‌مغز خطاب کنند، برای یک پزشک تناقض تمام‌عیاری بود.

ساکنان به این ورودهای پرسروصدا عادت داشتند. هرچند این آخری‌ها به‌ندرت کسی آنجا می‌آمد. آمدن یک شخص جدید همیشه یک‌واقعه بود، بعضی‌ها انتظارش را داشتند، بعضی دیگر از آن وحشت داشتند. یک ‌چیز مسلم بود، تعادل گروه به‌هم می‌خورد.

ولی خُب، یک ‌واقعه، یک ‌واقعه بود و همه برای تماشای نمایش روی مبل‌های سرسرا نشسته بودند.

-از متن کتاب-