کتاب تو مثل من فردا دنیا آمدی نشر چشمه

تسوِتایوا به پاسترناک

۲۹ ژوئن ۱۹۲۲، برلین

باریس لِئونیدویچ عزیز!

گذاشتم نامه‌ی شما در من سرد شود؛ گذاشتم زیر خرابه‌های دوروزه خاک خورد؛ از آن چه خواهد ماند؟

خاک‌سپاری تاتیانا فیودورونا. با کوگان(۲) هستم، و با کسی دیگر، ناگهان ـ دستی روی آستینم ـ مثل پنجه. شما.

و تابوت: سفید، بدون دسته‌گل و ـ نه‌چندان دور ـ گنبد صومعه‌ی دِویچی: تسکین‌دهنده و غم‌خوار. اکنون مهم‌تر از همه: ما کنار قبر هستیم. دیگر دست روی آستینم نیست. شانه‌ام گواهی می‌دهد ـ مثل همیشه، در نخستین ثانیه‌ی پس از جدایی ـ شما این‌جا هستید و یک قدم عقب رفته‌اید.

به تاتیانا فیودورونا می‌اندیشم. به آخرین آسمان زمینی‌اش. وقتی که به دوروبر نگاه می‌کنم، شما دیگر این‌جا نیستید: غیبت.

این آخرین دیدار من با شماست. دقیقاً یک ماه بعد ـ روزبه‌روز ـ من رفتم.

از رفتن خودتان بنویسید ـ آیا برای همیشه می‌روید؟ (آیا متعلق به دنیای ویزاها، فرم‌ها، میلیاردها نیستید؟) این‌جا زندگی دل‌نشین است: نه این شهر (این یا هر شهر دیگر) ـ گمنامی ـ فضاهای بزرگ! به‌خوبی می‌شود از آدم‌ها گذشت. کمی مانند آن دنیا. دست‌تان را می‌فشرم.

م. ت.

-از متن کتاب-