کتاب بازنگری در تکنیک بالینی نشر قطره

در زمان‌های مختلف، روان‌شناسان رابطه‌ای، درمانگران بین‌فردی، نظریه‌پردازان روان‌شناسی خود و نظریه‌پردازان بینافاعلیتیْ تکنیک‌های کلاسیک را به دلیل مبتنی بودن بر غریزه، نظریه‌ی آسیب‌شناسی روانی و نظریه‌ی تکنیک غیرمرتبط با اُبژه به بوته‌ی نقد کشیده‌اند. اگرچه این نگاه چندان هم غیرواقعی نیست، مهم است که درکی از تاریخچه‌ی این دیدگاه داشته باشیم. تا سال ۱۹۱۴، شواهدی از چالش فروید در خصوص نقش روابط اُبژه در شکل‌گیری علائم، به‌طور خاص، و رفتار انسان، به‌طورکلی، مشاهده می‌شود. همان‌طور که اغلب درمورد فروید صدق می‌کند، او این چالش را آغاز اکتشاف می‌دانست، نه حرف آخر. سندلر و همکاران (‌۱۹۹۱) نیز ‌در بحث درمورد مقاله‌ی «درباره‌ی خودشیفتگی» این‌طور نوشته‌اند:

این مقاله را می‌شود به‌درستی یکی از نقاط عطف در تفکر فروید در نظر گرفت که به درک ما از منبع انگیزش به‌عنوان منبعی به‌غیراز ارضای غریزی، پیش‌بینی ظهورِ نه‌تنها نظریه‌ی ساختاری بلکه نظریه‌ی روابط اُبژه و همچنین اهمیت مفهوم خودپِنداره در مقابل ایگو و بسیاری از تحولات نظری بعدی انجامید. فروید، همان‌طور که در متن خود به‌روشنی بیان می‌کند، به‌خوبی آگاه بود که این شروع بحثی طولانی‌مدت است و نه‌فقط صرفاً طرح موضوع ـ مثل زمانی‌که او تعدادی از موضوعات خاص را فهرست می‌کند و درمورد آن‌ها می‌گوید: «موضوعاتی که پیشنهاد می‌کنم فعلاً کنار بگذاریم تا زمانی‌که در قالب موضوعات کاری زمان کشف آن‌ها فرابرسد.» (ص ۹۲) با اطمینان می‌شود گفت که فروید مقاله‌ی خود با عنوان «درباره‌ی خودشیفتگی» را با ژرف‌اندیشی «مقدمه» نامید؛ این کار او آگاهانه بود و نه از روی اظهار فروتنی. (صص x-ix)

بااین‌حال، دیدگاه‌های فروید در چارچوب زبانی و مفهومی ارائه می‌شوند که به‌شدت تحت تأثیر مدل انرژی است. نتیجه گیج‌کننده است، چون باوجوداینکه می‌دانیم داریم دیدگاه‌های جدیدی از فروید می‌بینیم، اما او تلاش می‌کند تا با کاهش این یافته‌ها به مدل قدیمی کاهش تنش اهمیت آن‌ها را کم‌رنگ کند. برای مثال، وقتی می‌خواهد بین علائم خودبیمارانگاری و برانگیختگی‌های تناسلی[۱۳۰] ارتباط ایجاد کند، اشاره می‌کند که هر بخشی از بدن می‌تواند جایگزین اندام‌های تناسلی شود.

-از متن کتاب-