کتاب یک جعبه شیرینی، یک گلوله نشر انتشارات سوره مهر

صبح شنبه ۲۹ بهمن، تبریز متفاوت‌تر از همه‌ی روزهای قبل بود؛ مغازه‌ها، نانوایی‌ها، حتی بسیاری از حمام‌ها هم تعطیل بودند. قرار بود علاوه بر مسجد میرزا یوسف‌آقا، مساجد دیگری نیز مراسم اربعین شهدای قم را برگزار کنند؛ اما مرکز تجمع، مسجد قزلّی در ابتدای بازار بود.

مردم دسته دسته یا تک تک به سمت بازار روان بودند. حرکت دسته‌های هیأت‌های مذهبی، دیدنی‌تر بود. آن‌ها که هنوز از حال و هوای عاشورایی بیرون نیامده بودند، عَلَم‌های دسته‌ی عزاداریشان را به سمت بازار حرکت داده بودند. خورشید، نور تازه‌اش را بر شهر پاشیده بود. زمستان آن سال، بر خلاف سال‌های قبل، خبری از سوز و شدت سرما نبود. گویی بهار می‌خواست زودتر از همیشه از راه برسد...

دانشگاه آذرآبادگان نیز از همان ساعات اولیه‌ی صبح شنبه، خالی از دانشجو بود. حکم نانوشته‌ی تعطیل دانشگاه را جوانان انقلابی امضا کرده بودند؛ دانشجویانی که برای فرا رسیدن این روز لحظه‌شماری می‌کردند. آن‌ها از روز پیش در فکر جزئیات امروز بودند. حسین علایی، یکی از آن دانشجویان چنین نوشته است:

«روز جمعه، تعدادی از دانشجویان، در مسیر کوه‌نوردی، برای برنامه‌ی ۲۹ بهمن چاره‌اندیشی می‌کنند و تصمیم می‌گیرند دسته‌جمعی از دانشگاه به طرف مسجد قزلّی بروند. بچه‌ها می‌خواستند به مناسبت چهلم شهدای قم، ابتدا در دانشگاه تبریز دست به تجمع و اعتراض بزنند؛ بعد دسته‌جمعی به طرف مجلس بزرگ‌داشت اعلام‌شده از طرف علما بروند. صبح شنبه، با این‌که عملاً همه‌ی کلاس‌ها تعطیل شد، امکان برپایی چنین حرکتی به وجود نیامد. فقط صدای یک بمب صوتی ضعیف در دانشگاه طنین انداخت و همه را متوجه حساسیت آن روز کرد. قرار شد دانشجویان مبارز هر یک جداگانه خود را به محل مراسم در بازار برسانند. یکی از بچه‌ها می‌گفت من در مسیر، سوره‌ی نصر را با اخلاص می‌خواندم. وقتی به بازار رسیدم و جمعیت را دیدم، یقین پیدا کردم که مردم در عمل این سوره را جاری کرده‌اند.

-از متن کتاب-