کتاب هنر فقیر نشر مرکز

اصطلاح هنرِ فقیر را نخستین‌بار جِرمانو چِلانت در سال 1967 در وصف گروهی از هنرمندان ایتالیایی ساخت که، با ساده‌ترین وسایل، آثار شاعرانه‌ای بر پایه‌ی وقایع زندگی روزمره خلق می‌کردند. حرکت آنها واکنشی در برابر کاسب‌کاری در بازار هنر و چیرگی مینیمالیسم آمریکایی و هنر پاپ بود و نشان از عطش شدیدی به کشف

مصالح تازه برای هنر داشت. ناگهان هنری پیدا شد که با هر چیزی قابل تولید بود: موجودات زنده، محصولات زمین، مواد صنعتی، رطوبت، صدا، انرژی. هنر فقیر

پدیده‌ای گروهی بود و جمع خارق‌العاده‌ای از استعدادهای مستقل مانند آلیگیرو بوئتی، یانیس کوئونلیس، ماریو مرتس، ماریسا مرتس، جولیو پائولینی، جوزپه پنونه و میکلانجلو پیستولتو را دربر‌می‌گرفت.

در این جستار مصور، رابرت لاملی تفسیر خواندنی و فشرده‌ای از هنر فقیر که از گفت و شنود با خود هنرمندان فراهم آمده است در اختیار خواننده می‌گذارد.