کتاب نقش ارتباطات کلامی و غیر کلامی در مذاکرات نشر هورین

ما دو نوع ارتباط داریم، ارتباط کلامی و ارتباط غیرکلامی که بخش بسیار مهمی از ارتباطات ما، با کلام رخ می‌دهد و هر چقدر مهارت‌های کلامی ما بیشتر باشد، در ارتباطاتمان موفق‌تر خواهیم بود. در یک مذاکره سیاسی تسلط بر زبان طرف مقابل مذاکره در ارتباطات کلامی حائز اهمیت است. پیام‌های غیرکلامی در مقایسه با کلماتی که به زبآنجاری می‌کنیم از نیروی بیشتری برخوردار هستند. ارتباطات غیرکلامی متناسب با فرهنگی که افراد به آن تعلق دارند منحصربه‌فردند. ارتباطات غیرکلامی احساسات یا دیدگاه‌های فرد را نشان می‌دهد. عناصر غیرکلامی در همه انتقال احساسات بخش عمده‌ای از پیام باشد، حتی اگر نتیجه‌گیری‌های خود را گاهی اوقات بد تفسیر کنند. به عنوان مثال، در زمان سخنرانی و یا ارائه، محتوای متنی سخنرانی تماماً شفاهی منتقل می‌شوند، اما نشانه‌های غیرکلامی در انتقال نگرش گوینده نسبت به آنچه آن‌ها می‌گویند، به ویژه باور و اعتقاد راسخ خود بسیار مهم می‌باشد.

ارتباطات کلامی و غیرکلامی و به‌طور کلی مهارت‌های ارتباطی و فنون مذاکره در حوزه‌های مختلف خصوصاً در دیپلماسی سیاسی بسیار مؤثر است و تعیین‌کننده نوع ارتباط می‌باشد. ارتباط از نوع تسلیم، ارتباط از نوع توافق و سازش و نوع دیگر آن که مطلوب‌ترین حالت مذاکره برای ایجاد ارتباط جهت وصول به هدف نهایی است، نوع ارتباط مؤثر است. با برقراری چنین ارتباطی خواسته‌های هر دو طرف مذاکره‌کننده نسبتاً اجابت می‌شود و هر دو طرف مذاکره منتفع می‌شوند که این روند مذاکره که تابع نظام و الگوی تسلیم و سازش نیست.

کلام و بیان در کنار حرکات بدن می‌تواند یک ارتباط مؤثر را شکل دهند که دو طرف ارتباط، به اهداف و مقاصد خود نزدیک‌تر شده و به آن دست پیدا کنند و هیچ‌کدام به تنهایی مثمر ثمر نخواهند بود. عملکرد یک تیم مذاکره‌کننده با توجه به توانایی‌ها و مهارت‌های ارتباطی کلامی و غیرکلامی افراد آن است که مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.

در این پژوهش به این موضوع پرداخته می‌شود که ارتباطات کلامی و غیرکلامی در عملکرد تیم مذاکره‌کننده‌ایران و ۵+۱ تا چه اندازه نقش مؤثری داشته است؟

-متن از مقدمه کتاب-