کتاب حرفه‌ای‌گرایی در عمل نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

این کتاب برای کمک به متخصصان با هر سطحی طراحی شده است تا با پیاده‌سازی پیشرفت‌های کلیدی آموزشی‌، که مبتنی بر بیش از چهل سال دانش‌پژوهی در حوزۀ یاددهی و یادگیری به روش‌های عملی و مناسب است (بویر، ۱۹۹۰)، عملکرد خود را متحول سازند. ما اصول محوری طراحی آموزشی، ارائه، ارزیابی و ارزشیابی خوب را، که اصول بنیادین عملکرد تحصیلی در آموزش عالی هستند‌، بازبینی می‌کنیم و برخی چالش‌ها و بحران‌های نوظهور را، که بر زندگی روزمره افراد کوشا برای ارائۀ فرصت‌های یادگیری فراگیرمحور در جهان در حال تغییر تأثیر می‌گذارد، مطرح می‌کنیم. در سطح جهانی‌، بسیاری از سیستم‌های ملی از آموزش عالی نخبه‌گرا به‌سمت آموزش عالی توده‌ای حرکت کرده‌اند‌، به‌گونه‌ای که تا ۵۰ درصد از گروه جوانان انتظار دارند در آموزش عالی تحصیل داشته باشند. در همین حال‌، در بسیاری از کشورها‌، امروزه آموزش عالی کمتر به‌عنوان یک کالای عمومی مورد حمایت دولت تلقی می‌گردد و به‌عنوان یک کالای خصوصی در نظر گرفته می‌شود و در درجۀ اول به نفع کسانی است که از این طریق می‌توانند فرصت‌های درآمدی بیشتری را به دست آورند و ازاین‌رو، باید شهریه‌های بالایی بپردازند. درحالی‌که در گذشته دانشگاهیان بر نگارش و ارائۀ سخنرانی‌هایی که دانشجویان از آن‌ها استفاده می‌کردند متمرکز بودند و دانشگاه‌ها بر ارائۀ محتوا به‌جای حمایت از دانشجویان تمرکز می‌کردند‌، امروزه از دانشگاه‌های دولتی انتظار می‌رود (و به‌واسطۀ قوانین ملی ضروری است) که هم برای دانشجویانی که دارای زمینه‌های محرومیت هستند، و هم برای آن‌هایی که به دلایلی مانند ناتوانی نیازهای متفاوتی دارند، همه‌شمول و حمایت‌کننده باشند (سیاله، ۲۰۱۳). ما این الزامات را در این کتاب و در شیوه‌های خود در نظر گرفته‌ایم.

درعین‌حال‌، اهداف بنیادین آموزش عالی مورد پرسش است: آیا در شدیدترین حالت، آموزش عالی باید به‌عنوان پایگاه برنامه‌ریزی نیروی کار برای یک کشور تلقی شود یا به‌عنوان وسیله‌ای که افراد از طریق آن بصیرت و خودشکوفایی پیدا می‌کنند‌، و اگر هر دو، اولویت باید کدام باشد؟ این امر به نوبۀ خود به تغییراتی در دیدگاه دانشجویان نسبت به آموزش عالی و انتظارات حمایتی از نظر توسعۀ مهارت‌ها، شایستگی‌های اجتماعی‌، تخصص فنی و قابلیت اشتغال منجر می‌شود. برای کسانی که به آن‌ها آموزش می‌دهند و از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند‌، فشارهای جدید و مداوم در زمینۀ اطمینان از این‌که برنامه‌های درسی که آموزش می‌دهیم جاری و جذاب است، دیدگاه‌ها و رویکردهای ما جهانی است (کیلیک، ۲۰۱۴)، تکنیک‌های ما مناسب و به‌روز است و ما بر مشارکت دانشجویان به شیوه‌های یادگیری فعال متمرکز شده‌ایم، وجود دارد. علاوه‌براین، در قرن بیست‌ویکم‌، با گسترۀ وسیع و دسترسی بیست‌وچهارساعته به اطلاعات‌، یادگیری خود تغییر می‌کند (بروکس و همکاران، ۲۰۱۲)‌، زیرا دانشجویان به‌طور فزاینده‌ای ضرورت یادگیری از طریق به‌خاطرسپاری را زیر سؤال می‌برند و انتظار دارند به‌جای جذب اطلاعات، برای استفادۀ سازنده از اطلاعات به چالش کشیده شوند.