کتاب خانه ای در دریای لاجوردی نشر دلتا

Sophie Omidi

۱۴۰۳-۱۰-۱۲

4

📖من فقط یک ورق کاغذم؛ نازک و شکننده. من را به سمت نور گرفته اند. نور از درونم می‌تابد. رویم می‌نویسند و دیگر قابل استفاده نیستم. این خط خطی ها یک تاریخچه اند. یک داستان. این خط خطی ها نوشته ای میشند که دیگران می‌خوانند. آن ها فقط واژه هارا می‌بینند. نمی‌بینند این واژه ها روی چه نوشته شده است. من فقط یک ورق کاغذم و با اینکه ورق های زیادی مانند من وجود دارند، هیچکدامشان یکی نیستند. من پوسته پوسته شده ام. خط خطی ام. سوراخ شده ام. خیسم کنی، وا میروم. روی آتشم بگیری، میسوزم. من را محکم در دست بگیری، مچاله میشوم. پاره میشوم. من فقط یک ورق کاغذم؛ نازک و شکننده. . . من زمان خوانش کتاب احساس خوبی داشتم. کتاب برام یادآور بچه های شگفت انگیز خانم پریگرین و حسی آمیخته با جادوی هری پاتر داشت. قصه ی جنگل پری ها و کوتوله ها و ققنوس طلایی. من پیام های داخلش رو دوست داشتم. اینکه تعصب و کورچشمی چقدر میتونه ما و دیگران رو اذیت کنه؛ اینکه آدم هارو با تفاوتا شون دوست داشته باشیم و همه حق زندگی و حقوق برابر دارن؛ اینکه ذات و سرشت و ژنتیک همه چیز نیست و مهم اینه ما آدما با همدیگه چجوری برخورد کنیم و بهم احساس ارزشمند بودن و انسان خوبی بودن بدیم؛ اینکه سیستم کارمندی چطوری میتونه زندگی انسان رو کسالت بار کنه و روح زندگی رو از آدم بکشه بیرون؛ اما از سواستفاده ی نویسنده از موضوعی به پاکی کودکان برای جریحه دارن کردن احساسات خواننده، برای درک افراد همجنسگرا خوشم نیومد. آخرش جوری بود برای من، که انگار کل داستان داشت بهم دهن کجی میکرد. ترجمه ی کتاب خوب بود. طنز داستان رو دوست داشتم و عاشق لوسی و تالیا و تئودور و بقیه ی بچه ها بودم.