کتاب تحلیل سیاست برای رهبران آموزشی نیکولا ای الکساندر نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

شما وزیر آموزش جدید آمریکا هستید. گزارش‌های متضاد و متناقضی در مورد وضعیت آموزش در ایالات متحده دریافت کرده‌اید. برخی این نظام آموزشی را به‌عنوان دردسترس‌ترین نظام اعلام می‌کنند. سایر گزارش‌ها از کاهش فرصت‌ها برای جمعیت آسیب‌پذیر دانش‌آموزان خبر می‌دهند. برخی به تسلط دانشگاه‌های شما در سطح بین‌المللی اشاره می‌کنند، و برخی دیگر نسبت به رتبۀ پایین ایالات متحده در گزارش روندهای مطالعۀ بین‌المللی ریاضیات و علوم معترض هستند. برخی شکایت دارند که استانداردهای آموزشی بسیار پایین است، و برخی دیگر نگران عواقب آزمون‌های بسیار مهم هستند. دیگران به میزان بالای بازگشت سرمایه اشاره دارند که در صورت شرکت دانش‌آموزان در برخی از مقاطع فراتر از تحصیلات متوسطه، به دست می‌آید. دانشجویان مقاطع آموزش عالی، بابت تحمل بدهی تحصیل در این مقاطع، شکایت می‌کنند. برخی از رؤسای کالج‌ها و دانشگاه‌ها انتظار دارند که مدارس متوسطه دربارۀ میزان دانش فارغ‌التحصیلان دبیرستان پاسخ‌گو باشند. از سوی دیگر، نگران‌اند که دولت فدرال در حال گسترش نظارت خود بر کالج‌ها و تعیین معنا و معیار واحدهای درسی است. برخی از مداخلۀ بیش‌ازحد دولت فدرال شکایت می‌کنند، و برخی دیگر معتقدند که این میزان مشارکت باید افزایش یابد. برخی از مدیران کسب‌وکارها هزینۀ آموزش فارغ‌التحصیلان دبیرستان و کالج برای ورود به نیروی کار را زیر سؤال می‌برند. برخی دیگر معتقدند که مدارس شهروندان را آموزش نمی‌دهند، بلکه آن‌ها را مانند آچار فرانسه بار می‌آورند. شما چه فکر می‌کنید؟ آیا مشکلی در حوزۀ آموزش وجود دارد؟ اگر فکر می‌کنید مشکلی وجود دارد، چه کار خواهید کرد؟ چرا رهبران آموزشی باید تحلیل سیاست آموزشی را مطالعه کنند؟ نقش‌آفرینان میدان رهبری آموزش چشم‌انداز عرصۀ رهبری آموزشی مملو از پیچیدگی‌ها است. رهبران حوزۀ آموزش باید ایده‌ها را بیان کنند، رویاها را القا کرده و انتقال دهند، ایدئال‌های قابل‌اجرا ایجاد کنند، اهداف را تعیین کنند، مسائل را حل کنند، جایگزین ارائه دهند و موافقت دیگران را جلب نمایند. بدیهی است که طبق تعریف، اگر کسی از شما پیروی نکند، شما چندان رهبر نیستید. پیچیدگی‌های رهبری به‌ویژه در سیاست‌های آموزشی مشهود است، جایی که رهبری شکل‌های مختلفی به خود می‌گیرد: از معلم کلاس درس تا مدیر یک مدرسه تا مدیران یک منطقۀ آموزشی، تا اعضای هیئت‌مدیرۀ مدرسه که به آن‌ها پاسخ می‌دهند (یا نمی‌دهند)، تا سیاست‌گذاران ایالتی یا هم‌رده‌های آن‌ها در دولت فدرال. به این لیست اعضای اندیشکده‌ها، گروه‌های دانش‌آموزان، پیشتیبانان مالی مؤسسات، سازمان‌های غیردولتی و والدین را اضافه کنید. و می‌توان فهمید که رهبران آموزش چگونه دیگران را متقاعد می‌کنند تا از یک مسیر عملیاتی توصیه‌شده پیروی کنند. -قسمتی از متن کتاب-