کتاب مجموعه غیرزمینی، بی کران جلد 3 اثر سینتیا هند نشر ویدا

اولین چیزی که از آن آگاهم تاریکی است. انگار که کسی همین‌الان برق‌ها را خاموش کرده باشد. در میان خلأ جوهری چشمانم را تنگ می‌کنم، تقلا می‌کنم چیزی ببینم، هر چیزی، اما چشمانم عادت نمی‌کنند. با پاهایم زمین را لمس می‌کنم. به‌طرز عجیبی شیب‌دار است، انگار که اتاق به‌سمت پایین زاویه گرفته باشد. قدمی به عقب برمی‌دارم و پایم محکم به چیزی برخورد می‌کند. مکث می‌کنم. سعی می‌کنم تعادلم را برگردانم. گوش فرا می‌دهم. صداها، صداهایی ضعیف، از جایی در بالا می‌آیند. هنوز نمی‌دانم این تصویر ذهنی درباره‌ی چیست، کجا هستم یا چه‌کار باید بکنم یا از چه کسی پنهان شده‌ام. اما این را می‌دانم: من پنهان شده‌ام. و اتفاق وحشتناکی افتاده. شاید دارم گریه می‌کنم. آب بینی‌ام راه می‌افتد، اما سعی نمی‌کنم پاکش کنم. حرکت نمی‌کنم. ترسیده‌ام. فکر می‌کنم می‌توانم امنیت هاله‌ی نورانی را فرا بخوانم، اما با این کار پیدایم می‌کنند. به‌جایش دستانم را مشت می‌کنم تا از لرزش بایستند. تاریکی گسترده می‌شود، من را در بر می‌گیرد، و برای لحظه‌ای چنان سخت با میل فراخواندن هاله‌ی نورانی می‌جنگم که ناخن‌هایم سطح کف دستانم را می‌شکافند. به خودم می‌گویم: آروم بمون! ساکت باش! اجازه می‌دهم تاریکی کاملاً من را ببلعد.