کتاب به صرف قهوه و پیتا معصومه صفایی راد نشر انتشارات سوره مهر

جوان‌های بوسنیایی تقریباً ایران را نمی‌شناسند. بس‌که نبودیم در این سال‌ها. قهرمانشان ترکیه‌‌ای‌ها هستند. حق هم دارند؛ با آن همه کار فرهنگی که ترکیه می‌کند. سریال‌‌هایشان هم که همیشه در صحنه حضور دارند. همین روزهای سفر ما هم در حال پخش سریال soz «عهد» بودند؛ سریالی اکشن دربارهٔ حضور سربازان ترکیه‌‌ای در مبارزه با تروریست و داعش در سوریه. ترکیه یک جور اتوپیای آن‌‌هاست؛ مدینهٔ فاضله. سهم مهاجرت به ترکیه هم در زمان جنگ زیاد است. در کل جمعیت بوسنیایی‌های ساکن ترکیه از بوسنیایی‌های بوسنی بیشتر است. بهتر است بگوییم بوشنیاک. اما بین سی‌ساله‌‌ها به بالا کسانی هستند که ایران را زمان جنگ یادشان هست. یک «دُبار حُمینی» (خمینی خوب) می‌گویند و معمولاً خاطره‌‌ای از غذا و کمکی که از ایرانی‌ها گرفتند دارند. با این خاطرات خوش، دوستمان دارند و تقریباً همه‌شان یک سؤال می‌پرسند: «این ‌همه سال کجا بودید؟!»کجا بودیم؟ از صدقه‌‌سری صلح دیتون نبودیم؛ شرطی بود که امریکایی‌های بعد از صلح برای این کشور گذاشتند، خروج تمام نیروهای خارجی. کم‌‌کاری خودمان هم که البته همیشه حرف اول را می‌زند توی این‌‌طور کارهای فرهنگی.