این مجموعه در مجلد پیش رو به سراغ عبید زاکانی طنز پرداز شهیر قرن هشتم هجری رفته است.
عبید اولین شاعر و ادیب ایرانی است که ادبیات شوخطبعانه را به صورت جدی و حرفهای پی گرفته و منظومهها و رسائل مجزایی را در این گونه ادبی خلق کرده است. در کنار این موضوع و با وجود زیست شاعران و طنز پرداران متعدد پیش از زیست عبید، به دلیل حجم آثار شوخطبعانه بازمانده از عبید و تنوع گونههای هزل و هجو و فکاهه و طنز در آثارش باید او را نخستی طنزپرداز جدی تاریخ ادب فارسی بدانیم.
عبید در زمانه فروپاشی و انقراض حکومت ایلخانی و برآمدن حاکمان سودجو، بیریشه و در نهایت، ظهور خونین تیمور گورکانی در ایران است و همین موضوع اهمیت تلاش وی برای روایت طنزآمیز و هجو و هزل حاکمان زمانهاش را نشان میدهد.
این کتاب در سه بخش به رسالههای دلگشا، صد پند و تعریفات نگاهی گزیده انداخته است و در ادامه نگاهی به ترجمه حکایتهای عربی نقل شده از عبید پرداخته است. کتاب همچنین در چهار بخش مختلف نگاهی گزیده به کتاب اخلاق الاشراف انداخته است. بخش پایانی کتاب نیز مرور گزیده اشعار وی و نیز کتاب فالنامه طیور و وحوش است.