کتاب چهره تو قبله هر شاعر است نشر انتشارات شهید کاظمی

عروس که باردار بود، از شنیدن خبر درگذشت ناگهانی همسرش، در حیرت فرو می رود، همان گونه که عبدالمطلب و مکیان ناباورانه خبر تلخ رامی پذیرند. از عبدالله، پنج شتی کله ی کوچکی از گوسفند و کنیزی به نام «ام ایمن»، به میراث مانده است. ماه ها می گذرد و لحظه ی زایمان فرا می رسد، تا نوه ی عبدالمطلب چشم به این جهان بگشاید. شرور مکیان، در خدمت کعبه بود که بدو خبر دادند، خبری که چشمه های محبت را در دل اش جوشانید. پیرمرد، نوه را در آغوش گرفت و فریاد زد: «او را محمد نامیدم.» این نام شکفت، در خانه های مکیان سفر کرد. نامی زیبا با حلاوت، همانند نغمه ای رؤیایی. برخی پرسیدند: چرا عبدالمطلب نام پدران و نیاکانش را براو ننهاد؟ چرا محمد؟ و پیرمرد زمزمه کرد: تا در آسمان وزمین. ستایش شود! و این سان، تولد محمد با «عام الفیل پیوند خورد. توفان زمستان عقب نشست و «بهار» در فصل بهار متولد شد.