کتاب یادداشت هایی دربارۀ غم و اندوه چیماماندا انگزی آدیچی نشر نوژین

در این کتاب نویسنده مجموعه یادداشت‌هایی صادقانه و عمیق را گردآوری کرده است؛ این یادداشت‌ها همگی بیانگر اندیشه‌ها و عواطف فرزندی است که به تازگی در غم پدر خود به سوگ نشسته است. چیماماندا (نویسندۀ کتاب) با یادداشت‌نویسیِ روزانه در مورد مرگ پدرش به لیست نویسندگان بزرگی می‌پیوندد که دربارۀ غم از دست دادن، تأمل می‌کنند و می‌نویسند. این کتاب یکی از جهانی‌ترین تجربیات بشر را بررسی کرده است. این روزها بیماری کرونا بیش از پیش مرگ را میهمان ناخواندۀ زندگی افراد در سرتاسر جهان کرده است و خوانندگان این اثر اکنون بیش از هر زمان دیگری ارزش این یادداشت‌ها را درمی‌یابند. بریده‌ای از کتاب: «هر یکشنبه برادرم از لندن با تمام اعضای خانواده تماس تصویری می‌گیرد و قرارهای همیشگی و پرهیاهوی ما در دوران قرنطینه آغاز می‌شود. به دلیل محدودیت‌هایی که این روزها بیماری کووید به‌وجود آورده، هر کدام از ما در گوشه‌ای از دنیا از خانواده دور افتاده‌ایم. دو خواهر و برادرم از لاگوس، شهر بزرگی در نیجریه، سه نفر از اعضای خانواده از ایالات‌متحده آمریکا و پدر و مادرم از ابا، به لطف این تماس‌های تصویری درو هم جمع می‌شویم و با هم صحبت‌ می‌کنیم. البته صدای پدرو مادرم گاهی پژواک دارد و تصویر آنها دائم می‌شکند. آنها در شهر ابا، زادگاه اجدادیمان در جنوب شرقی نیجریه زندگی می‌کنند. روز هفتم ژوئن، پدر هم بود، البته طبق معمول فقط پیشانی او در تصویر مشخص بود چون هیچ وقت به درستی یاد نگرفت که در تماس تصویری، گوشی تلفنش را چطور در دست بگیرد. یکی از ما باید به او می‌گفت: «پدر گوشی را یکم عقب‌تر بگیر.» آن روز، پدرم به خاطر اسم مستعار جدیدی که برادرم اوکی برای خود انتخاب کرده بود، کمی سر به سر او گذاشت؛ سپس تعریف کرد که چون ناهارش را دیر وقت خورده بود، هنوز شام نخورده. بعد هم از مرد ثروتمندی گفت که اهل یکی از شهرهای اطراف است و قصد دارد نسبت به زمین‌های اجدادی روستای ما ادعای مالکیت کند. پدرم کمی احساس کسالت داشت و گفت که خوب نخوابیده و گفت که نگران نباشیم. فردای آن روز یعنی هشتم ژوئن، اوکی به ابا رفت تا سری به پدر بزند و خبر داد که او زیاد سر حال نیست. روز نهم ژوئن، من خیلی مختصر با او صحبت کردم تا بتواند استراحت کند. وقتی با شیطنت ادای یکی از اقوام را برایش درآوردم به آرامی خندید و گفت: "کا چی فو" یعنی "شب بخیر". این آخرین جمله‌ای بود که به من گفت و ۱۰ ژوئن دیگر او نبود. برادرم چاکس، این خبر را به من داد و غم سنگینی در وجود من لانه کرد....»