قلمروِ وحشت
از مجموعه‌ی کامل داستان‌های کوتاه هولناک و به‌یاد ماندنی جلد اول

مجموعه‌ی کامل داستان‌های کوتاه و هولناک بیرس ۴۵ داستانِ کوتاه است که در دو جلد به نام قلمروِ وحشت ارائه شده است. در داستان‌های هولناک شاهد‌یم که چگونه خودپرستی، خودفریبی و اعتقادِ خودخواهانه به خردمندی خویش که اغلب مدارک آشکاری ضد آن وجود دارد، منجر به نابودی فرد می‌شود درحالی‌که در داستان‌‌های جنگی همان خودپرستی و برداشت نادرستِ ناشی از آن، اغلب فرد و همه‌ی قربانیان همراهش را به نابودی می‌کشاند. بیرس در فرهنگ شیطان جنگ را «پیامد جانبی ترفندهای صلح» تعریف می‌کند درحالی‌که از نظر او «صلح» در امور بین‌الملل چیزی به‌جز «دوران فریبکاری میان دو دوره‌ی جنگ» نیست. همان‌طور که این مجموعه نشان خواهد داد، در داستان‌های بیرس دنیای جنگ و صلح، واقعیت و رؤیا و فرد و گروه، همگی به یک اندازه فضای انسانی را اشغال می‌کنند. او می‌نویسد: «هیچ‌چیز به اندازه‌ی حقیقت نامحتمل نیست. آن‌چه روی می‌دهد غیرمنتظره است. اما این نیز حق مطلب را ادا نمی‌کند. می‌توان گفت آن‌چه احتمال نمی‌رود و یا به‌نوعی غیرممکن به نظر می‌رسد روی می‌دهد.» هایتای چوپان داستانِ هولناکی نیست. این داستان به این دلیل در آغاز مجموعه قرار داده شده که هیچ جای دیگری برای آن وجود نداشته است. در میان داستان‌های بیرس این یک افشاگری شخصی است؛ افسانه‌ای بدبینانه درباره‌ی ناتوانی انسان در دست‌یابی به خوشبختی و حفظ آن. زمان نگارش داستان درست پس از خودکشی پسر بیرس و جدایی او از همسرش بوده و بدون شک ارتباطی بین این دو رویداد وجود داشته است. همان‌طور که خواهیم دید، در بیشتر داستان‌های هولناک بیرس، مرگی رخ می‌دهد. به این خاطر روان‌شناسان بیرس را متهم کرده‌اند که ترس از مرگ او را دیوانه کرده است. اما به خاطر سابقه‌ی جنگی دلاورانه و شهامت فردی بیرس هیچ‌چیز مسخره‌تر از این اتهام به نظر نمی‌رسد. یک بررسی دقیق نشان می‌دهد که طنز بیرس در اغلب موارد خرافات، آداب‌و‌رسوم و تشریفات پیرامون مرگ را هدف می‌گیرد. هدف بیرس همچون دیگر نوشته‌هایش به ریشخند گرفتن فریب و ریا در قالب طنزی اجتماعی است. این طنز اغلب یا دست‌کم به شکلی ضمنی خواننده را نیز درگیر می‌کند. به نظر بیرس، خواننده ترس خویش را با واکنشی کلیشه‌ای به حقایق عینی محض نشان می‌دهد.