کتاب آواز در باران نشر خوب

آواز در باران (۱۹۵۱)، شصت سال پس از نخستین نمایش همچنان یکی از بهترین فیلم های عامه پسند تاریخ محسوب می شود. این فیلم علی رغم مقبولیت خیره کننده اش نزد مخاطبان، هرگز آن طور که باید و شاید مورد تحلیل انتقادی قرار نگرفت. تحلیل روشنگرانه پیتر وولن از آواز در باران حق این فیلم پیچیده را به جا می آورد. وولن در تحلیل نمابه نمای درخشانش از قطعه مشهور «آواز در باران» نشان می دهد که کارگردان، مؤلفه های رقص و موسیقی را چقدر ماهرانه در تاروپود روایت فیلم جای می دهد و موفق می شود دو سنت متمایز رقص آمریکایی، یعنی تپ دنس و باله، را با هم ترکیب کرده و فیلمی درباره نه فقط موسیقی، که زندگی و سینما بسازد.