در این پژوهش، پس از مرور انتقادی نظریۀ توتمیسم و درنگی کوتاه بر ادیان ایرانی، به جستوجوی نشانههای بازمانده از کیشی کهن در روایتهای ایرانی پرداخته شده است که در کانون آن، توتمیسم و آیینهای اخترماری، به چشم میخورد. جستوجوی نشانههایِ این کیشِ از یاد رفته در شاهنامه و روایتهای ایرانی ما را به شناختی ژرفتر از داستانهای ملّی رهنمون خواهد شد و بخشهایی از روایتها را که در پی زدودگی و دگرگونی، پنهان شده است، آشکار خواهد کرد.