آری به زندگی

در سپتامبر ۱۹۴۲ دکتری جوان به همراه همسر جوانش که تازه با او ازدواج کرده بود، و مادر و پدر و برادرش، در وین دستگیر و به اردوگاهی جنگی در بوهمیا منتقل شد. حوادثی که در آنجا و سه اردوگاه دیگر رخ داد دکتر جوان، زندانی شمارهٔ ۱۱۹۱۰۴، را عمیقاً متوجه اهمیت معناجویی در زندگی کرد. یکی از اولین حوادثی که او را به این نتیجه رساند، از دست دادن دست نوشته‌های علمی‌اش طی انتقال به آشویتس بود. او آن‌ها را در داخل آستر کت خود جاسازی کرده بود اما مجبور شد در واپسین دقایق آن‌ها را تحویل دهد. شب‌های بعد سعی کرد آن‌ها را ابتدا در ذهنش و سپس بر روی کاغذپاره‌هایی که پنهانی به دست آورده بود، بازسازی کند. میل شدید او برای بازنوشتن و چاپ آن یادداشت‌ها باعث شد سختی‌های اسارت را تحمل کند. حادثهٔ مهم دیگر زمانی رخ داد که به همراه سایر زندانیان برای نصب خطوط راه‌آهن کار می‌کرد. زندانیان از سرنوشت خویشاوندان و همسران خود کاملاً بی‌خبر بودند. دکتر جوان شروع به اندیشیدن راجع به همسر خودش کرد و دریافت که همسرش در درون او حضور دارد: «نجات انسان از طریق عشق و در عشق است. انسانی که هیچ چیزی در این جهان از خود به‌جا نگذاشته باز ممکن است حتی برای لحظه‌ای، در یاد و خاطرهٔ معشوق خویش سعادت و شادمانی را تجربه کند.» او متوجه شده بود که در میان زندانیان کسانی بخت زنده ماندن پیدا می‌کردند که ایمان یا تصوری از آینده داشتند، چه آن آینده انجام کاری مهم، یا بازگشت به نزد عزیزانشان بود. کسانی که چنین انتظار و امید و دلبستگی‌هایی داشتند رنج خود را بهتر تحمل می‌کردند و از یأس و ناامیدی شدیدی که جسم و روحشان را از درون تهی می‌کرد و به مرگ منتهی می‌شد، مصون می‌ماندند. «محرک اصلی انسان کسب لذت و پرهیز از درد نیست بلکه یافتن معنایی است در زندگی. فرد آمادهٔ رنج کشیدن است به شرط آنکه معنا و مقصودی در آن رنج بیابد.» دکتر جوان در سال ۱۹۴۵ از زندان‌های مخوف نازی‌ها نجات پیدا کرد و تا ۵۲ سال بعد به زندگی فعال خود ادامه داد. از ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۷ بیست‌ونُه دکترای افتخاری از دانشگاه‌های معتبر جهان و ده‌ها جایزهٔ علمی از کشورهای مختلف دریافت کرد. او در ۲۰۹ دانشگاه در هر پنج قارهٔ جهان سخنرانی کرد و ۳۹ کتاب به رشتهٔ تحریر در آورد که به پنجاه زبان ترجمه شده است.