سرزمین موعود

از میان تمام اتاق‌ها و سالن‌ها و نقاط تاریخی کاخ‌سفید، رواق غربی را بیش از همه دوست داشتم. این رواق روباز، هشت سال تمام، مسیر پیاده‌‌روی یک دقیقه‌‌ای من از خانه به محل کار بود. در این راهرو هر روز می‌توانستم وزش باد سرد زمستانی یا هرم داغ تابستان را روی صورتم حس کنم. در آنجا افکارم را قبل از شروع ملاقات‌های بعدی سروسامان می‌دادم، استدلال‌هایم را برای اعضای بدبین کنگره و هیئت انتخاب‌کنندگان آماده می‌کردم و عزمم را جزم می‌کردم تا از پس تصمیم‌گیری‌ها و بحران‌های پیش رو بربیایم. در اولین روزهای کاخ‌سفید، دفاتر اجرایی و اقامتگاه خانواده، همه در یک ساختمان قرار داشت و رواق غربی چیزی جز مسیری به‌سمت اسطبل اسب‌ها نبود؛ اما وقتی تئودور روزولت به ریاست‌جمهوری رسید، باور داشت یک ساختمان به‌‌تنهایی نمی‌تواند کارکنانی مدرن و شش کودک پرسر‌‌و‌‌صدا در خود جا دهد و درعین‌حال سلامت عقل او را تأمین کند. از همین رو، دستور ساخت قسمت‌هایی را داد که امروزه به‌ اسم بال غربی و دفتر بیضی می‌شناسیم. در طول دهه‌های بعدی و رئیس‌‌جمهورهای پس از او، رواق به‌‌تدریج ظاهر کنونی خود را یافت: راهرویی که قسمت غربی و شرقی باغ رز را به یکدیگر متصل می‌کند، در شمال آن دیواری قطور و ساده با پنجره‌های گنبدی و در غرب ستون‌های سفیدی وجود دارد که مانند گاردی افتخاری امنیت رهگذران را تأمین می‌کند.