کتاب دنبال نخود سیاه نرید! نشر انتشارات ایماد

کارن آرنولد، محققی در دانشگاه بوستون، ۸۱ نفر از شاگردان اول و دوم دبیرستانی را دنبال کرد تا ببیند که بعد از فارغ­التحصیلی آن­هایی که مسیر آکادمیک را دنبال می­کنند به کجا میرسند. ۹۵ درصد آن­ها به کالج رفتند و با میانگین نمره ۳.۶ (از ۴) فارغ­التحصیل شدند. تا سال ۱۹۹۴، ۶۰ درصد آن­ها مدرک­شان را دریافت کردند. مسئله­ای که می­توان به آن پی برد، این است موفقیت در دبیرستان، موفقیت در کالج را تضمین می­کرد. امروز، ۹۰ درصد آنان شاغل هستند و ۴۰ درصد از آن­ها در شغل­های خوبی مشغول به کار هستند؛ با شرایط به خوبی کنار می­آیند و به طور کلی زندگی قابل قبولی دارند. اما چه تعداد از این شاگرد اول­ها دنیا را تغییر می­دهند؟ چه تعداد از آن­ها دنیا را تحت تاثیر قرار می­دهند؟ چه تعداد از آن­ها کار مهمی انجام می­دهند؟ پاسخ واضح است: صفر! کارن آرنولد در مورد این افراد که بر روی­شان تحقیق کرده بود گفت: "با وجودی که بیشتر این افراد مشغول به کار شده­اند، اما اکثرشان در سمت­ها و مقام­های بالا نیستند و در واقع دستاورد زیادی ندارند." در مصاحبه­ای دیگر گفت: "به نظر نمی­رسد که این شاگرد اول­ها کسانی باشند که تصویر جدیدی از دنیا ایجاد کنند، آن­ها به سادگی وارد یک سیستم می­شوند و در آنجا می­مانند؛ نه اینکه آن سیستم را متحول کنند!" آیا فقط این ۸۱ نفر بودند که نتوانستند به عرش برسند؟ نه! تحقیقات نشان می­دهد چیزی که باعث موفقیت بسیار دانش­آموزان در کلاس درس می­شود، همان چیزی است که موجب عدم موفقیت بسیار آن­ها، در خارج از محیط درس است!