کتاب خود زندگی نامه ی نابهنگام یوگنی یفتوشنکو نشر انتشارات ناهید

خودزندگی‌نامه‌ی یک شاعر، شعر اوست. هرچیزِ دیگر فقط می‌تواند یک پانوشت باشد. شاعر فقط زمانی شاعر است که خواننده بتواند او را به‌صورت یک کل ببیند گویی او را با تمام احساسات، افکار و اَعمالش در گودیِ دست خود نگه داشته است. اگر شاعر تلاش کند خود را بین انسان و شاعر تقسیم کند، ناگزیر به‌عنوان یک هنرمند دست به انتحار خواهد زد. ریمباد که زندگی او با ایده‌آل‌هایش آنگاه که به یک تاجر برده تبدیل شد تضاد پیدا کرد، دست از نوشتن برداشت. دست‌کم این کار یک راه شرافتمندانه برای خروج از این عالَم بود. متأسفانه شعرای زیادی هستند که، بعد از آنکه دیگر زندگی‌شان از مسیر شعر و شاعری خارج می‌شود، به نوشتن ادامه می‌دهند؛ سعی می‌کنند خود را متفاوت از آنچه هستند جا بزنند. اما بعد آنچه می‌نویسند فقط برای خودشان شعریت دارد. شعر را نباید فریب داد. شعر زن حسودی‌ست که دروغ را نخواهد بخشید. چیزی کمتر از حقیقت را هم نخواهد بخشید. انسان‌های زیادی هستند که به‌خود می‌بالند از اینکه هرگز دروغ نگفته‌اند. اما بگذار از خود بپرسند چقدر پیش آمده که از گفتن حقیقت ناتوان بوده‌اند؛ یعنی سکوتِ راحتی‌بخش را ترجیح داده‌اند.