کتاب تجربه های کوتاه 39 : آژیر بی صدا جورج سایمن کافمن نشر چشمه

صحنه اتاقی از یک هتل است. در دیواری کوتاه، دو پنجره، تخت‌خوابی بین دو پنجره. میز تلفن در یک سرِ تخت‌خواب، و میز آرایش نزدیک طرف دیگر آن است. در دیوار سمت راست دری به راه‌رو باز می‌شود، نزدیک این در یک صندلی است. در دیوار سمت چپ دری است که به اتاقی دیگر راه دارد؛ نزدیک این در میزی کوچک است و دو صندلی. اِد و باب روی صحنه اند. اِد پالتویش را می‌پوشد که پرده بالا می‌رود. هردو جلوی در راه‌رو اند. اِد: باب، از دیدن‌تون واقعاً خوش‌حال شدم. باب: من هم از دیدار شما خوش‌حال شدم. اِد: آن‌قدر کم به شهر می‌آیید که فرصت نمی‌کنم. باب: خوب، شما که خودت می‌دونی، سفرِ کاری معمولاً جز دردسر چیز دیگه‌ئی نیست. اِد: دفعه‌ی بعد باید بیایید خونه‌ی من. باب: خیلی دل‌م می‌خواد بیام. اما این سفر رو مجبور بودم توُ هتل بمونم. اِد: متوجه ام. به هرحال، سلام من رو به خانم‌ت برسون. باب: [یاد چیزی می‌افتد.] آه، راستی، اِد. یک‌دقیقه اگر ممکن ئه. اِد: چی شده؟ باب: می‌خواستم یک چیزی به‌تون نشون بدم. [به طرف میز می‌رود. یک لوله‌ی اوزالید از کشوی آن بیرون می‌آورد.] می‌دونستید می‌خوام ساختمان بسازم؟ اِد: [به دنبال‌اش به طرف میز می‌رود.] خونه؟ باب: آره. [ضربه‌ئی به در راه‌رو.] بفرمایید. نقشه‌ها را پهن می‌کند. همین دی‌روز گرفتم‌شون. اِد: [می‌نشیند.] خوب. خیلی خوب ئه! ضربه تکرار می‌شود ــ بلندتر. هردو مرد این‌بار به در نگاه می‌کنند. باب: بفرمایید! بفرمایید توُ! پیک هتل: [داخل می‌شود.] آقای بارکلی؟