کتاب دایناسورهای گوربه گور شده نشر انتشارات پیدایش

دایناسورها بی‌برو برگرد مرده و ناپدید شده‌اند. جوری که چیزی مرده‌‌تر از دایناسورها نمی‌توان پیدا کرد؛ در واقع از زمان گور به گور شدن دایناسورها آن‌قدر می‌گذرد که از این نظر حتی دودوها هم به گرد پای‌شان نمی‌رسند. اما با اینکه دایناسورها میلیون‌ها سال است که مرده و از بین رفته‌اند، عشق به آنها هنوز بسیار زنده و لذت‌بخش است. اما چرا مردم هنوز به آنها علاقه‌مندند؟ مگر همه معتقد نیستند که چیزی ملال‌آورتر از اخبار روز گذشته وجود ندارد؟ گرفتار شدن عده زیادی از مردم در آتش تب شناخت دایناسورها دلایل خیلی زیادی دارد. بعضی‌ها وقتی گرفتار این تب می‌شوند که می‌فهمند دایناسورها شگفت‌آورترین قد و قواره‌ها را داشته‌اند. می‌فهمند که مثلاً تیرانوسوروس رکس با ۶ متر ارتفاع، بلندقامت‌ترین حیوان گوشتخواری بوده که تاکنون پا روی زمین گذاشته، در حالی که سوپرسوروسِ گیاهخوار وقتی گردن مارمانندش را بالا می‌گرفته، قدش به ۱۵ متر می‌رسیده و می‌توانسته از پنجره خانه‌ای در طبقه پنجم یک آپارتمان داخل را نگاه کند. (البته اگر چنین خانه‌هایی در آن زمان وجود می‌داشتند!) یک دلیل دیگرِ این تبِ دایناسوری این است که آنها حیرت‌انگیزترین شکل و شمایل‌‌ها را نیز داشتند. مثلاً عجیب و غریب‌ترین موجود فضایی را که به خیالتان می‌رسد در ذهنتان تجسم کنید؛ حالا فکر کنید که موجود خیالی‌تان تریسراتوپس است. اگر تریسراتوپس در مسابقه «عجیب‌ترین جانور را پیدا کنید» شرکت می‌کرد، با آن دست‌ها، پاها و شاخ‌های سه‌تایی‌اش حتماً برنده می‌شد! بعضی‌ها بعد از پیدا کردن فسیل یک دایناسور شیفته آنها شده‌اند، در حالی که بعضی‌ها از همان اول دوست داشته‌اند عمرشان را پای مطالعه دایناسورها بگذارند و بزرگ‌ترین راز مربوط به آنها را کشف کنند: اینکه چرا آنها منقرض شده‌اند. بعد نوبت می‌رسد به هیجان تلاش برای کنار هم گذاشتن تکه‌های موجود و سر در آوردن از اینکه آن فسیل مربوط به چه نوع دایناسوری بوده و چه جوری زندگی می‌کرده است. با توجه به حجم چیزهایی که باید درباره دایناسورها فهمید، جای زیادی برای بحث و گفتگو وجود دارد و کسانی که از طریق بحث و گفتگو درباره دایناسورها زندگی‌شان را می‌گذرانند، دیرین‌شناس نامیده می‌شوند. البته به تمام کسانی که فسیل‌های تمام جانوران را مورد مطالعه قرار می‌دهند دیرین‌شناس گفته می‌شود.