میکروبوک قبیله

خلاصه

کتاب قبیله (۲۰۱۶) افق های تاریخ را موردبررسی قرار داده و با عمیق شدن در زمینه ی روان شناسی، عواملی را توضیح می دهد که باعث می شوند حس در خانه بودن داشته باشیم. سباستین یونگر، نویسنده ی کتاب با استفاده از شواهد و قرائن بسیار، اثبات می کند ما زمان جنگ و آشوب ها، عمیق ترین حس دل بستگی را به وطن و اموال خود تجربه می کنیم. طی حملات انتحاری که به سربازان آمریکایی در افغانستان می شد، این افراد با یکدیگر بیشتر متحد شدند و حس همبستگی شان افزایش یافت؛ اما این حس را در زندگی روزمره نداشتند.

• سربازها، جانبازان و خانواده های آن ها
  
• علاقه مندان به عملکرد ذهن
  
• دوستداران تاریخ
  

درباره ی نویسنده:

سباستین یونگر نویسنده ی آثار پرفروشی است که در تمامی زمینه ها از جنگ تا حمل ونقل و سیاست جهانی، آثاری از خود به جا گذاشته است. کتاب های قبلی او جنگ (War)، طوفان بسیار بزرگ (The Perfect Storm) و آتش (Fire) هستند. سباستین یونگر در نیویورک زندگی می کند و ویراستار مجله ی ونیتی فر (Vanity Fair) است.

نگاهی متفاوت به قبایل و زندگی قبیله ای

جوامع غربی براساس احترام به حقوق فردی بنا شده اند. در این جوامع، عوامل بسیار کمی هستند که به اندازه ی آزادی برای دست یابی به اهداف اهمیت داشته باشند.
این امر دنیا را به مکان بهتری تبدیل کرده است؛ اما محدودیت هایی هم در این میان وجود دارند.
جان وین (John Wayne) فردگرایی را زیباتر از آنچه در حقیقت دیده می شد، در تلویزیون نمایش می داد. ما گاهی اوقات فراموش می کنیم که «من» نیاز به «ما» دارد تا موفق شود و این منشا تمامی مشکلات است.
سباستین یونگر در کتاب قبیله این ایده را پرورانده است. او با استفاده از اسناد تاریخی اقامتگاه اروپاییان در آمریکا، برخورد روان شناختی در بلایای طبیعی و تجربه ای که خودش در جنگ آمریکا با افغانستان داشت، اهمیت «ما» و جمع بودن را برای سعادت و خوشحالی انسان ها توضیح می دهد.
یونگر در این کتاب با جذابیت و شفافیت کامل، توضیح می دهد که باید با توجه به طبیعت اجتماعی مان، روحیه ی جمعی خود را بیشتر در نظر بگیریم.

بسیاری از مهاجران اولیه ی اروپایی قاره آمریکا تصمیم گرفتند با قبایل بومی این منطقه زندگی کنند.

زمانی که مهاجران انگلیسی برای اولین بار در قرن هفدهم به قاره ی آمریکا رسیدند، با سرزمینی کاملاً متفاوت مواجه شدند. خانه ی جدید آن ها سرزمین بکر و وسیعی بود که در آن قبایلی با زندگی اولیه سکونت داشتند.
اما آن ها از مهاجرت منصرف نشدند. حتی بسیاری از این مهاجران شیفته ی خانه ی جدیدشان بودند. آن ها به حدی جذب زندگی قبیله ای شده بودند که اغلبشان تصمیم گرفتند با آن قبایل زندگی کنند.
تفاوت زندگی سرخ پوستان بومی آمریکا و مردم پیشرفته ی اروپا بسیار زیاد بود. در قرن نوزدهم، این امر بسیار شدیدتر هم شد. شهرهایی مانند نیویورک و شیکاگو به کلان شهرهایی پر از کارخانه و محله های فقیرنشین تبدیل شده بودند. برعکس، مردم بومی آمریکا همچنان با نیزه و تبر می جنگیدند.
بسیاری از آمریکایی ها نحوه ی زندگی بومیان را ترجیح داده بودند. آن ها آیین و سنت های سرخ پوستان را انجام می دادند و با افراد قبیله ازدواج می کردند. گاهی اوقات حتی برای تصرف بخش هایی از قبیله با یکدیگر می جنگیدند.
برعکس این حالت بسیار نادر بود. درکمال تعجب، تاریخ نگاران معاصر به این نتیجه رسیدند که سرخ پوستان بسیار کمی زندگی قبیله ای خود را به خاطر زندگی اروپایی ترک کرده اند.
بنجامین فرانکلین (Benjamin Franklin)، یکی از پدران بنیان گذار ایالات متحده ی آمریکا، جذب این اتفاق شده بود. او نوشته است بچه های سرخ پوستی که بین اروپایی ها بزرگ می شدند، علاقه ی چندانی به فرهنگ آن ها نشان نمی دادند. در بسیاری از مواقع، آن ها ترجیح می دادند به قبایلشان برگردند.
فرانکلین در نوشته های خود قید کرده بود، آمریکایی هایی که مجذوب سرخ پوستان بومی می شدند، متفاوت بودند. بیشتر آن ها فقط می خواستند با قبیله ای زندگی کنند که آن ها را به اسارت گرفته بود.
در سال ۱۷۶۳ میلادی، زمانی که ژنرالی سوئیسی به نام هنری بوکت (Henri Bouquet) به قلمروی سرخ پوستان حمله کرد، پدیده ی جذب اروپاییان توسط بومیان بیشتر شد. این حمله پاسخ به حملات مکرر قبایل سرخ پوستان به محل اقامت اروپاییان بود که روزبه روز گسترش می یافت.
ماموریت بوکت موفقیت آمیز بود. اولین درخواست او پس از پیروزی، آزادکردن تمام اسیران اروپایی بود.
اما این اسرا از خبر آزادی شان استقبال نکردند. پس از آزادی، آن ها بسیار عبوس و سردرگم بودند و هیچ اشتیاقی برای بازگشت به خانواده هایشان نداشتند.
سرخ پوستان هم به خاطر از دست دادن اعضای جدید قبیله دل شکسته شده بودند. آن ها با اکراه و سوار بر اسب به دنبال اسرای آزادشده تا محل اقامت اروپایی ها رفتند.
اما این بازگشت برای بسیاری از افراد دوامی نداشت. زندانی های پیشین با دل تنگی برای زندگی قبیله ای، اقامتگاه اروپاییان را ترک کرده و به خانواده های سرخ پوستشان بازگشتند.