کتاب داستان های زیبا از مثنوی معنوی نشر انتشارات نظری

در ادبیات فارسی، قرن هفتم دوره مغول نامیده شده است. در این دوره با توجه به قتل و خونریزی و خرابی و ویرانی که مغول‌ها ایجاد کردند، هنر و ادبیات نیز دستخوش حوادث ناگوار گردید. نویسندگان و شاعران یا کشته شدند و یا هنرشان در نطفه خفه گردید. اما جالب توجه این است که دو نویسنده و شاعر بلندآوازه در این دوره سراغ داریم: یکی سعدی و دیگری مولانا که هم‌چون چاه‌های آرتزین و خودجوش فوران کردند و درخت هنر و ادبیات ایران را آبیاری نمودند. سعدی استاد سخن، کسی است که به قول خودش قند پارسی را به هندوستان برده و غزل‌هایش در نهایت فصاحت و بلاغت و ظرافت است. سخنان سعدی دلپذیر بوده و چون از دل برمی‌آید، لاجرم بردل می‌نشیند. پایه دیگر هنر و ادبیات ایران مولاناست که او نیز به حق در زمینه ادبیات و عرفان داد سخن داده و خوشه‌چینان معرفت، از خرمن وجودش بهره‌ها برده‌اند. کتاب مثنوی او سراسر پند و اندرز است. اکثر داستان‌ها‌یش از زبان حیوانات بیان شده و ضرب‌المثل‌های معمولی بین مردم عامی بوده است. مولانا در بند قافیه نبوده و با چیرگی تمام پیام خود را به گوش جهانیان رسانیده است.