کتاب مسیو ابراهیم و گل‌های قرآن

وقتی یازده سالم بود، سر خوکمو بریدم و رفتم سراغ نشمه ها. خوکم یه قلک بود از جنس سرامیک. براق، نقاشی شده با رنگ هایی مثل رنگ استفراغ و یه شکاف که از آن فقط سکه ها داخل می شدن، بی این که بتونن از اون تو خارج بشن. این قلک یه سره رو بابام برام خریده بود، چون عین درکش از زندگی بود.
«پول واسه جمع کردنه، نه واسه خرج کردن.»
توی شکم خوک دویست فرانک بود، حاصل چهار ماه زحمت.
یه روز صبح، قبل از این که برم مدرسه، پدرم گفت: «موسی، نمی فهمم چرا پول ها کم می آد... از حالا هر چی می خری باید تو دفتر حساب و کتاب خونه وارد کنی.»
پس که این طور! حالا که هم توی مدرسه و هم توی خونه بهم امر و نهی می کنن که بخون، بشور، بپز، خرید خونه رو به کولت بکش، حالا که توی یه آپارتمان بی در و پیکر تاریک، خالی، بدون محبت زندگی می کنم، حالا که بیش تر برده ام تا پسر یه وکیل بی مشتری و بی زن، حالا که بهم تهمت دزدی هم می زنن، خوب پس چرا دزدی نکنم؟
دردسر ندم، دویست فرانک توی شکم خوکه بود، درست قیمت یه نشمه تو کوچه بهشت.(۱) پولی که آدم اگه می خواست مرد بشه باید می سلفید.
پااندازها شناسنامه می خواستند. با این صدا و هیکلم ــ باد کرده عینهو یه گونی شکر ــ به حرفم که گفتم شونزده سالمه شک کردن. بعید هم نیست که این همه سال منو با زنبیل خرید در حال گذشتن و بزرگ شدن دیده باشن.
ته خیابون، کنار در ورودی، یه خانم تازه کار وایستاده بود، گوشتالو و خوشگل، مثل یه عکس. پولمو نشونش دادم، خندید و گفت: «یعنی تو شونزده سالته؟»
«آره، از امروز صبح.»
با هم رفتیم بالا. نمی تونستم باور کنم. بیست و دو سالش بود، از من بزرگ تر بود، و حالا مال خودم بود. بهم یاد داد که چطور خودمو بشورم و چه جوری عشق بازی کنم... البته خودم می دونستم، اما گذاشتم حرفش رو بزنه که خوش باشه، علاوه بر این از صداش خوشم می اومد. زنگ صداش یه کم لجباز بود و کمی غمگین.
تمام مدت نیمه بی هوش بودم. آخر سر موهامو نوازش کرد و زیر گوشم گفت: «باید بر گردی و یه هدیه واسه م بیاری.»
این می تونست تمام خوشیمو به باد بده. هدیه کوچک یادم رفته بود. همین رو کم داشتم! من یه مرد بودم، مردی که بین پاهای یه زن غسل تعمید داده شده بود. زانوهام چنان می لرزید که به زحمت می تونستم خودمو رو پاهام نگه دارم، دردسر شروع شده بود. اون هدیه کذایی رو فراموش کرده بودم.
تندی برگشتم خونه، خودم رو انداختم توی اتاقم، اطرافم رو نگاه کردم، تنها چیز باارزشی که می تونستم برداشتم و یه راست به کوچه بهشت دویدم. خانومه همون جا دم در ورودی وایستاده بود. تدی(۲)ام رو بهش دادم.
تقریبا همین روزها بود که با مسیو ابراهیم آشنا شدم.
از وقتی یادم می آد مسیو ابراهیم پیر بود، همه تو کوچه «آبی» و کوچه «فابورگ پواسیونر» می تونستن به خاطر بیارن که مسیو ابراهیم همیشه این مغازه خواربارفروشی رو داشته. از هشت صبح تا نیمه های شب بین صندوق پول و وسایل بهداشتی چمباتمه زده بود و از جاش جم نمی خورد. یه پاش توی راهرو بود و یه پاش زیر قفسه کارتن های کبریت. روی پیراهن سفیدش روپوش خاکستری می پوشید. دندون های عاجش زیر سبیل نازک و باریکش بود. چشم هاش مثل پسته سبز و قهوه ای بود و از پوستش که پر از لکه های پیری بود روشن تر بود.
می شد گفت مسیو ابراهیم آدمی جاافتاده است، شاید به این خاطر که دست کم از چهل سال پیش تنها عرب محله یهودی ها بود، یا شاید به این خاطر که همیشه لبخند می زد و کم حرف بود، شاید هم به خاطر این که خودش رو از گرفتاری های زندگی، به خصوص از نوع پاریسی اش، عقب می کشید. تا می تونست از جاش تکون نمی خورد، مثل یه شاخه روی چهارپایه اش پیوند خورده بود. هیچ وقت هم جلو کسی ــ هر کس که بود ــ قفسه هاش رو پر نمی کرد و همیشه از نیمه های شب تا هشت صبح غیبش می زد و هیچ کس نمی دونست کجا می ره.
من هر روز خرید می کردم. درست کردن غذا هم با من بود. فقط کنسرو می خریدم، چون غذا پختن با اونا آسون تر بود. هر روز می رفتم خرید، نه به این خاطر که جنس تازه بگیرم، بلکه به این خاطر که پدرم فقط برای همون روز پول می ذاشت. وقتی شروع کردم به دزدی از پدرم تا به خاطر شکی که به من داشت ازش انتقام بگیرم، دزدی از مسیو ابراهیم را هم شروع کردم. اولش کمی خجالت می کشیدم اما برای این که بتونم با وجدانم کنار بیام، موقع پول دادن با خودم فکر می کردم «چه اهمیتی داره؟ اون که عربه!» هر روز توی چشم مسیو ابراهیم نگاه می کردم و این به من جرئت می داد که توی دلم بگم: «چه اهمیتی داره؟ اون یه عربه!»
«من عرب نیستم مومو، من از هلال طلایی ماه می آم.»
چیزهایی رو که خریده بودم، جمع کردم و درب و داغون از مغازه زدم بیرون.
مسیو ابراهیم می تونست فکرم رو بخونه! پس اگه می تونه فکرم رو بشنوه، حتما می دونه که ازش دزدی می کنم. روز بعد قوطی کنسروی کش نرفتم اما پرسیدم: «این هلال طلایی ماه چی هست؟»
باید اقرار کنم که تمام شب پیش خودم مجسم کرده بودم که مسیو ابراهیم روی نوک هلال طلایی ماه نشسته و توی آسمان پرستاره پرواز می کنه.
«اسم یه جاییه، از آناتولی تا ایران، مومو!»
روز بعد همین جوری که کیف پولم رو می گشتم گفتم: «من مومو نیستم، اسمم موساست.»
روز بعد او بود که در جوابم گفت: «می دونم که اسمت موساست، به همین خاطر به تو می گم مومو، چون طنین مومو توی گوش خیلی جدی نیست.»
روز بعد پول های خردم رو می شمردم که پرسیدم: «شما چه مخالفتی دارین؟ موسی یه اسم یهودیه، نه عربی.»
«من عرب نیستم، مومو، من مسلمونم.»
«پس اگه عرب نیستین چرا می گن شما تنها عرب محله این؟»
«مومو، عرب بودن تو شغل ما یعنی این که شبا تا بوق سگ باز باشی، به اضافه یکشنبه ها.»
صحبت ما همین طوری ادامه داشت، یه جمله در روز. ما وقت داشتیم. اون به خاطر این که پیر بود و من به خاطر این که جوون بودم. یه روز در میون ازش یه قوطی می دزدیدم. فکر می کنم که باید یکی دو سالی می گذشت تا ما با هم در مجموع یک ساعت حرف زده باشیم. البته اگه به برژیت باردو برخورد نمی کردیم.
اون روز خیابون «آبی» حسابی پر از آدم بود، اما ماشینی رفت و آمد نمی کرد. خیابونو بسته بودن و داشتن فیلم می ساختن. همه چیز، یعنی هر چی که توی خیابون های «آبی» و «پاپیون» و «فابورگ پواسیونر» جنسیت داشت، در تکاپو بود. زن ها می خواستن مطمئن بشن که بریژیت باردو، اون طور که گفته می شد، واقعا این قدر قشنگه؟ مردها نمی تونستن درست و حسابی فکر کنن، چون حواسشون پاک پرت شده بود.
برژیت باردو اون جا بود، کاملاً در اندازه واقعی و زنده!
از پنجره به بیرون خم شدم، اونو نگاه کردم و یاد گربه کوچیک همسایه مون توی بالکن طبقه چهارم افتادم که خودش رو با رغبت توی آفتاب کش و قوس می داد، و چشم هاش از میل به زندگی برق می زد، و قدر این نعمت رو می دونست.
خوب که نگاه کردم به نظرم رسید که بریژیت باردو یه جورایی شبیه خانم های کوی بهشته، اما حواسم نبود که در واقع اونا خودشون رو شبیه اون می کردن تا مشتری بیش تری جلب کنن.
با تعجب زیاد متوجه شدم که مسیو ابراهیم دم در مغازه اش ایستاده. از وقتی که چشمم به این دنیا باز شده برای اولین بار بود که می دیدم اون از چهارپایه اش کنده شده.
بعد که دیدم گربه ملوس، باردو، چه جوری جلو دوربین ها کش و قوس می آد، یاد خوشگل موطلایی خودم افتادم که حالا صاحب تدی ام بود. اون وقت تصمیم گرفتم برم سراغ مسیو ابراهیم و از پرتی حواسش استفاده کنم و چند تایی قوطی کنسرو کش برم.
چه شانس گندی! برگشته بود پشت صندوق، و از بالای صابون ها و گیره های لباس، چشم های خندانش رو به باردو دوخته بود. تا حالا این جوری ندیده بودمش.
«مسیو ابراهیم، شما زن دارین؟»
«معلومه که دارم.»
خوش نداشت کسی ازش سوال کنه. با اون نگاهش دیگه نمی تونستم باور کنم که اون قدرها هم که همه فکر می کنن پیره.
«مسیو ابراهیم، اگه با زنتون و برژیت باردو توی یه قایق باشین و قایق چپ بشه چیکار می کنین؟»
«مطمئنم که زنم شناگر ماهریه.»
تا حالا ندیده بودم که چشمی چنان بخندد. من هم از ته دل خندیدم. چشم هاش برق می زد.
آماده باش! مسیو ابراهیم بلند شد و با احترام ایستاد. برژیت باردو وارد مغازه شد:
«روز بخیر مسیو، یک بطری آب می خواستم.»
«البته، خانم!»
و یه چیز باورنکردنی به واقعیت تبدیل شد، مسیو ابراهیم شخصا یه بطری آب از قفسه براش آورد.
«متشکرم مسیو، چند شد؟»
«چهل فرانک.»
برژیت یکه خورد!
من هم همین طور. یه بطری آب اون موقع دو فرانک بود نه چهل فرانک.
«خبر نداشتم که آب این جا این قدر باارزشه.»
«آب نیست که باارزشه خانم، بلکه این ستاره های بزرگند که ارزشمندن.»
این جمله رو با چنان شرم و لبخند شکست ناپذیری گفت که برژیت باردو سرخ شد، چهل فرانک رو گذاشت و رفت.
من اصلاً سر در نمی آوردم.
«عجب مسیو ابراهیم! خیلی رو می خوادها!»
«خوب، همینه دیگه، من باید یه جوری قوطی هایی رو که تو بلند می کنی جبران کنم!»
از اون روز با هم رفیق شدیم. البته بعدش قوطی هام رو از جای دیگه ای کش می رفتم اما مسیو ابراهیم قسمم داد: «مومو، اگه می خوای بدزدی، فقط از من بدزد!»
و روزهای بعد هزار کلک یادم داد که چطور سر پدرم کلاه بذارم، و یا بی اون که متوجه بشه تیغش بزنم. به جای نون تازه، نون دو روز مونده رو گرم کنم و به خوردش بدم، قهوه رو هر چی بیش تر با قهوه مالت قاطی کنم، از چای کیسه ای دو بار استفاده کنم، و بوژله گرون قیمت رو با شراب سه فرانکی قاطی کنم، و آخرین کلکش که از همه مهم تر بود و نشون می داد که در هنر حیرون کردن آدم ها استاده، این بود که بهم یاد داد جای پاستا، غذای سگ به بابام بدم.
با همت مسیو ابراهیم دنیای آدم بزرگ ها برام شکاف برداشت. دنیای اون ها دیگه همون دیوار صاف همیشگی نبود که من باهاش درافتاده بودم، حالا از درون این شکاف، یه دستم رو بیرون آورده بودم.
باز دویست فرانک پس انداز کردم و دوباره می تونستم به خودم ثابت کنم که مَردم.
کوی بهشت. مستقیم رفتم دم در، اون جایی که صاحب جدید تدی من وایستاده بود. صدفی رو که زمانی هدیه گرفته بودم، با خودم آورده بودم. یه صدف واقعی از یه دریای واقعی.
هدیه ام رو با خنده ای جبران کرد.
همین موقع مردی وحشت زده مثل موش از راهرو خونه بیرون پرید. زنی پشت سرش فریاد می زد: «دزدو بگیرین! کیفم رو دزدید... دزدو بگیرین.»
با سرعت پامو دراز کردم، یارو چند متر اون طرف تر خورد زمین، خودم رو انداختم روش. دزد که با یه نگاه فهمیده بود با بچه طرفه، نیشخندی زد و خواست با یه اردنگی از دستم خلاص بشه، اما خانمه با سر و صدا دوید توی خیابون. دزده بلند شد و در آنی غیبش زد. از خوش شانسی، جیغ خانمه بهتر از زور بازوهام عمل کرد. با کفش های پاشنه بلندش قر می داد و می اومد. کیف رو بهش دادم، اونو با خوشحالی چسبوند به سینه هاش.
«مرسی کوچولو، می تونم کاری واسه ت بکنم، می خوای بریم بالا؟»
پیر بود، حداقل سی سال رو داشت. اما همون طور که مسیو ابراهیم گفته بود، خوبیت نداشت که آدم دست رد به سینه یه خانم بزنه.
با هم رفتیم بالا. صاحب تدی ام از این که همکارش منو غر زده بود حسابی عصبانی به نظر می اومد. وقتی از کنارش رد می شدیم زیر گوشم زمزمه کرد: «فردا بیا، نمی خواد پول بدی.»
البته تا فردا منتظر نموندم...
زندگی با پدرم به خاطر مسیو ابراهیم و خانم های کوچه بهشت سخت تر شد. همین موقع بود که دست به کار زشتی زدم، یعنی شروع کردم به مقایسه کردن. وقتی که با بابام بودم سردم بود و زندگی ام مثل یخ بود، در عوض با مسیو ابراهیم و خانم ها همیشه گرم بودم و همه چیز برام روشن بود.
توی تاریکی می نشستم و کتابخونه شخصی بابام رو نگاه می کردم. این همه کتاب. کتاب هایی که به ظاهر نمونه های عالی ذهن بشر بودن، از متمم های قوانین اساسی گرفته تا مکتب های فلسفی.
«موسی! پرده ها رو بکش، نور به کتابا صدمه می زنه.»
بعد به پدرم نگاه می کردم که چطور توی مبلش کتاب می خوند و به نظرم می رسید که هاله گرد نور آباژور تمام قدش، مثل خودآگاهی بی رنگی روی صفحه های کتاب ایستاده بود.
پدرم اسیر دیوارهای دانشش بود و توجهش به من بیش تر از توجه به یه سگ نبود. از سگ ها متنفر بود، حتا یک بار هم سعی نکرد تکه استخونی از دانشش رو به سوی من پرتاب کنه.
اگر کوچیک ترین صدایی ازم در می اومد... «اوه ببخشین!»
«موسی ساکت! دارم مطالعه می کنم. دارم کار می کنم...»
با چماقِ کار می شد توی سر هر چیزی زد.
«ببخشید، بابا.»
«خوشبختانه برادرت، پوپول این جوری نبود.»
پوپول مترادف خودکم بینی من بود. به محض این که کار بدی می کردم، صدای پدرم بلند می شد: پوپول توی مدرسه زرنگ بود، پوپول ریاضی رو دوست داشت، پوپول وان حموم رو کثیف نمی کرد، پوپول بغل توالت نمی شاشید، پوپول عاشق خوندن کتابایی بود که پدرم هم خوندن اونا رو دوست داشت.
این که مادرم کمی بعد از تولدم با پوپول غیبش زده بود مشکل بزرگی نبود. مشکل بزرگ در حقیقت درگیری و جنگیدن با خاطره پوپول بود. زندگی با موجود بی عیبی از جنس پوپول از توان من خارج بود.
«بابا فکر می کنی اگه پوپول بود منو دوست داشت؟»
پدرم بهم زل زد، یا بهتره بگم، سعی می کرد با حیرت ته ذهنمو بخونه: «چه سوالی؟»
این هم شد جواب: «چه سوالی.»
کم کم یاد گرفتم با چشم بابام به آدم ها نگاه کنم: با شک، با تحقیر... اما چیزهایی هم بود که در یه صندوق مخفی توی سرم قایم کرده بودم و به زندگی رسمی من تعلق نداشت، مثل حرف زدن با یه عرب بی سر و پا، هر چند که عرب نبود و به قول خودش: «عرب بودن توی شغل یعنی این که شبا تا بوق سگ باز باشی، به اضافه یکشنبه ها»، یا خوش و بش با خانم های کوچه بهشت.
یه روز مسیو ابراهیم از من پرسید: «چرا هیچ وقت لبخند نمی زنی، مومو؟»
این سوال مثل یه مشت خورد توی صورتم. یه ضربه محکم که انتظارش رو نداشتم.
«لبخند فقط مال پولداراست، مسیو ابراهیم، من توان مالیشو ندارم.»
حتما برای این که لجم رو در بیاره شروع کرد به خندیدن: «لابد فکر می کنی که من پولدارم!»
«صندوق شما همیشه پر از اسکناسه، کسی رو نمی شناسم که در عرض روز این قدر اسکناس ببینه.»
«اما من با این اسکناسا باید تا آخر ماه پول جنسا و اجاره رو بپردازم، می دونی چیز زیادی ازش باقی نمی مونه.» و بیش تر خندید. مثل این که می خواست کفر منو دربیاره.
«مسیو ابراهیم، وقتی می گم لبخند فقط مال پولداراس، می خوام بگم که مال آدمای خوشبخته.»
«نه اشتباه می کنی. این لبخنده که خوشبختت می کنه.»
«مزخرفه.»
«امتحان کن.»
«گفتم مزخرفه.»
«تو با ادبی، مومو؟»
«باید باشم، اگه نباشم خدمتم می رسن.»
«با ادب بودن خوبه، ولی بهتر از اون رفتار دوستانه است، سعی کن لبخند بزنی. و بعدش خواهی دید.»
خوب، باشه، هرچی می خواد بشه، بشه. حالا که مسیو ابراهیم با زبون خوش تقاضا می کنه، علاوه بر اون یه ترشی کلم درجه یک فرد اعلا هم بهم می ده، پس چرا نخندم.
روز بعد رفتارم مثل خل ها شد. انگار که شب چیزی نیشم زده باشه، به همه چیز و همه کس لبخند می زدم.
«ببخشید خانم معلم، من سوال ریاضی رو نفهمیدم.»
تیک: لبخند!
«نتونستم حلش کنم!»
«خوب باشه موسی، یک بار دیگه برات توضیح می دم.»
تا اون وقت چنین چیزی ندیده بودم، نه تنبیهی نه جریمه ای.
توی غذاخوری مدرسه...
«می تونین به من کمی بیش تر پودینگ شاه بلوط بدین؟»
تیک: لبخند!
«با یک کمی خامه...»
و گرفتم.
در زنگ ورزش اعتراف می کنم که کفش های کتونی م یادم رفته.
تیک: لبخند!
«اونا باید خشک می شدن، آقا معلم.»
آقا معلم می خنده و می زنه روی شونه م.
انگار ضدضربه شده م، هیچ کسی نمی تونه مقابلم مقاومت کنه. مسیو ابراهیم به من موثرترین اسلحه رو داده بود. من با لبخندم به تمام دنیا شلیک می کردم. با من دیگه مثل پشه رفتار نمی شد.
بعد از مدرسه می دوم به طرف کوی بهشت، پیش خوشگل ترینشون، یه سیاه خوش هیکل که همیشه دست رد به سینه ام زده بود.
«هه!»
تیک: لبخند!
«بریم بالا؟»
«شونزده سالته؟»
«آره مطمئن باش، شونزده سالمه، همیشه هم بوده.»
تیک: لبخند!
می ریم بالا.
و بعد موقع در آوردن لباس براش تعریف می کنم که روزنامه نگارم و مشغول نوشتن گزارشی در باره روسپی ها...
تیک: لبخند!
و ازش می خوام که اگه دوست داره کمی در باره زندگیش برام حرف بزنه.
«راستی! واقعا روزنامه نگاری؟»
تیک: لبخند!
«آره، دانشجوی روزنامه نگاری ام.»
شروع می کنه به حرف زدن. و من چشم می دوزم به سینه هاش که وقتی پر از شور زندگی می شه چه جوری و با چه لطافتی بالا و پایین می ره. به سختی می تونم باور کنم که زنی با من حرف می زنه. یک زن. لبخند. حرف می زنه. لبخند. حرف می زنه.
شب وقتی پدرم به خونه می آد، بهش کمک می کنم که مثل هر شب پالتوش رو در بیاره، سعی می کنم توی روشنایی توجهش رو جلب کنم، طوری که مطمئن باشم داره منو می بینه.
«غذا آماده است.»
تیک: لبخند!
با تعجب نگاهم می کنه.
من به لبخندم ادامه می دم. آخرشبی کار خیلی سختیه، اما من مقاومت می کنم.
«فکر می کنم باید دسته گلی به آب داده باشی!»
پایان لبخند.
اما روحیه م رو نمی بازم. موقع دسر به سعی خودم ادامه می دم.
تیک: لبخند!
بد جوری نگاهم می کنه.
«بیا این جا.»
احساس می کنم که لبخندم پیروز خواهد شد. آفرین، یه قربانی جدید. نزدیک تر می رم. شاید می خواد منو ببوسه. زمانی بهم گفته بود که با میل پوپول رو بوسیده، برای این که پسر خیلی ماهی بوده. شاید هم پوپول از وقت تولد خاصیت لبخند رو می شناخته. و شاید هم مادرم زحمت کشیده و بهش یاد داده بوده.
کاملاً به پدرم نزدیک می شم و به شونه هاش تکیه می دم. پلک می زنه. می خندم، نیشم تا بناگوش باز می شه.
«دندون هات به ارتودنسی احتیاج داره. تا حالا متوجه نبودم که دندونات جلو هستن.»
از همون شب شروع کردم، قبل از این که پدرم خوابش ببره، رفتم پایین پیش مسیو ابراهیم.
«تقصیر منه. اگه مثل پوپول بودم، برای پدرم آسون تر بود که منو دوست داشته باشه.»
«از کجا می دونی، پوپول که رفته.»
«خب، که چی؟»
«شاید اون اصلاً نمی تونسته پدرتو تحمل کنه.»
«به نظر شما ممکنه؟»
«این که غیبش زده، خودش دلیل بزرگیه.»
مسیو ابراهیم چند تا سکه داد دستم تا در کاغذ بپیچم و آروم شم.
«مسیو ابراهیم، پوپولو دیده بودین؟ اونو می شناختین؟ پوپولو؟ به نظر شما چه جور بچه ای بود؟»
آروم زد روی صندوق، انگار که می خواست مانع حرف زدن صندوق بشه.
«مومو! دوست دارم یه چیزی رو بهت بگم. من تو رو صد بار، هزار بار بیش تر از پوپول دوست دارم.»
«راستی؟»
با این که خوشحال بودم، اما نمی تونستم خوشحالیم رو نشون بدم. مشت هام رو گره کردم و دندون هام رو به هم فشردم. هرچی باشه آدم باید از خانواده اش دفاع کنه.
«مواظب باشین، به شما اجازه نمی دم بد برادرمو بگین، پوپول چه اشکالی داشت؟»
«خیلی مهربون بود. خیلی، اما راستش، مومو برای من عزیزتره.»
کوتاه اومدم و بخشیدمش.
یه هفته بعد، مسیو ابراهیم منو فرستاد پیش دوست دندونپزشکش در کوی پاپیون. به نظر می اومد که دوست و آشناهای زیادی داره.
روز بعد به من گفت: «مومو، این قدر لبخند نزن، دیگه بسه. نه، شوخی کردم... دوستم به من اطمینان داد که دندون هات به ارتودنسی احتیاج نداره.»
و با چشم های خندان به طرفم خم شد.
«تصور کن در کوی بهشت با دندونای سیم بندی شده؟ کی رو می تونی قانع کنی که شونزده سالته؟»
مسیو ابراهیم با این حرفش درست زد وسط خال. ازش چندتا پول خرد گرفتم که در کاغذ بپیچمشون تا دوباره حالم سر جاش بیاید.
«مسیو ابراهیم، این همه چیزو از کجا بلدین؟»
«من چیزی بلد نیستم، من فقط می دونم توی قرآنم چی هست.»
من به پیچیدن ادامه دادم.
«خیلی خوبه که آدم اولش بره پیش حرفه ای ها، مومو. دفعه های اول، آدم باید همیشه بره پیش حرفه ای ها، اون هایی که به کارشون واردن. بعدها وقتی پیچیده تر شد، وقتی احساس اومد توی کار، اون وقت می تونی به آماتورها هم قناعت کنی.»
حس کردم حالم جا اومد.
«شما هم بعضی وقت ها به کوی بهشت می رین، مگه نه؟»
«درِ بهشت به روی همه بازه.»
«آخ، شما می خواین منو دست بندازین، مسیو ابراهیم! می خواین بگین واقعا آدم با این سن و سال می ره اون جا.»
«چرا نه، مگه اون جا فقط مخصوص نوباوه هاست؟»
اینو که گفت احساس کردم که حرف مزخرفی زده م.
«مومو، می خوای بریم پیاده روی؟»
«عجب، پس شما گاهی هم از جاتون تکون می خورین، مسیو ابراهیم؟»
باز هم جفنگ گفته بودم، دنبالش لبخندی پت و پهن تحویل دادم.
«منظورم اینه که من همیشه شما رو روی این چهارپایه نشسته دیده م.»
مهم نبود چون پیشنهادش واقعا خوشحالم کرد.
روز بعد مسیو ابراهیم پاریس رو به من نشان داد. پاریس زیبا که در کارت پستال ها دیده بودم، پاریس توریست ها. رفتیم کنار رود سن که قوس بزرگی داشت.
«پل ها رو نیگا کن، مومو، رودخونه سن این پل ها رو دوست داره، مثل زنی که دیوونه النگوهاشه.»