کتاب هزار و چند شب لیالی علی شجاعی نشر انتشارات کتاب نیستان هنر

گوشی در دستم می­‌ماند و می­‌مانم که نکند لیالی بیشتر می­‌فهمد و اصلاً شاید هر دو می­‌فهمیم و این دانستن­هامان، موازی کنار هم زنده­‌اند بی­‌آنکه مزاحم هم باشند و اما دلخوشم نمی­‌کند این خودگویی سهل­‌انگارانه... و باز شماره­‌ای دیگر و همان سئوال و تأسفی تلخ در جواب: - دلت خوشه­‌ها... افتادی دنبال لیالی که چی؟ مگه به تو سپردنش که حالا می­خوای پیداش کنی! جون اضافه داری واسه غصه خوردن؟ این همه سال هی رفت و گم شد و باز پیداش شد، بعدش که چی؟ خسته نشدی هر دفعه تلفن دست گرفتی، به این و اون زنگ زدی و همه هم گفتن بی­‌خبرن و تو خودت مچاله شدی و بعدش هم لیالی انگار نه انگار که همه رو جون به لب کرده، بی‌خیال برمی­‌گرده و می­‌خنده به حال من و تو و هرکی نگرانش شده... این گفتگو هم بی­‌خداحافظی به بوق ممتد ارتباط قطع شده می­رسد و گوشی در دستم، عرقی سرد از پشت گردنم راه باز می‌کند و می­خزد تا گودی کمر و مردد که لیالی می­خندید هر بار به حال من و او و هر که نگرانش شده؟ شاید که لیالی می­خندید: - اصلاً فرض کن من گم شدم یه روز... گم شدنِ درست و حسابی و واقعی... تو که نباید نگران بشی، یا شماها که سرجاتون نشستین؛ اگه قرار به نگران شدن هم باشه، اونی که گم شده و دستش به هیچ جا بند نیست باید نگران بشه، شماها که پیدایین! با هم و کنار همدیگه­‌این...