کتاب رجال و دیپلمات های عصر قاجار و پهلوی نشر انتشارات معین

دوران نخست روابط سیاسی ـ اقتصادی ایران و انگلیس به دوران تسلط مغولان بر ایران باز می‌گردد. بنابراین می‌توان گفت که مغولان و انگلیسیان در یک زمان قدم به خاک ایران نهادند. دلیل اصلی تمایل بریتانیا به برقراری ارتباط با ایران در هر دو دوره در موضوع واحدی نهفته بود و آن هراس از قدرتی دور دست بود که در صورت لزوم می‌توانست منافع آن کشور را به مخاطره اندازد. زمانی‌که طرابلس به تصرف مسلمانان درآمد و عکا مقر جنگجویان فرانک در فلسطین در آستانه سقوط قرار گرفت، ادوارد اول پادشاه انگلستان بیست و دو سال پس از پیروزی در جنگ بارون‌ها، به نیت حمایت از سپاهیان صلیبی، گروهی هفده نفره را به سرپرستی جفری آف لنگلی به ایران گسیل داشت تا با ارغون‌خان، قاتل شمس‌الدین جوینی وزیر با کفایت عصر مغولان، گفتگو کند و چاره‌ای بیندیشند. آگاهی ما از پیامد آن مأموریت چندان نیست، جزآن‌که می‌دانیم لنگلی در پائیز ۱۲۹۲ میلادی نه با ارغون‌خان که سال قبل از دنیا رخت‌برچیده بود، بلکه با برادرش گیخاتوخان، نخستین ناشر اسکناس در ایران، دیدار کرد. ظاهراً خریدن یک چتر ایرانی و بردن آن به انگلستان که تا به امروز جزء لاینفک زندگی آنان شده است، تنها دستاورد آن مأموریت پرمخاطره بود. از زمان بازگشت لنگلی (۱۳۰۳) تا ورود آنتونی جنکینسون به ایران (۱۵۶۲) و دیدارش با شاه طهماسب اول در قزوین به منظور جلب کمک ایران در رفع خطرحمله عثمانیان به اروپا، دو دولت به مدت ۲۵۹ سال رابطه‌ای رسمی با‌هم نداشتند.