کتاب زنی با سنجاق مرواری نشان نشر چشمه

در مجموع کتاب خوبی بود و نکته‌های زیر درباره‌اش قابل توجه است: ۱. روایتی با فارسی استخوان‌دار، نشان از دانش زبانی خوب نویسنده، که البته چند جایی هم از سر زیاده‌روی یا به رخ کشیدن، تصنعی شده. ۲. پیروی کامل و واو به واو از روی اصول داستان پلیسی نوشتن که کتاب را در زمره کتاب‌های استاندارد این گونه حفظ می‌کند. ۳. بعضی از منتقدان محترم گفته بودند انتخاب سال رخداد کتاب این امکان را فراهم کرده که شخصیت با تحولات سیاسی و اجتماعی پیوند با این کار جنبه‌ منطقی های داستان را غنی‌تر کرده و به کلیت کار اصالتی ویژه ببخشد (نقل به مضمون). از نظر من خیر، این کار باعث شده کتاب بیشتر یک تریبون باشد برای بازگویی برخی نظرات و مطالب سیاسی که در ابتدای کتاب ایده‌ای بسیار جذاب و نو نشان داده، ولی متاسفانه بیشتر که جلو می‌رویم، مدام آزاردهنده و بی‌ربط می‌شود، و گاهی حتی از حد حوصله خارج. ۴. همان‌طور که همین بالا درباره اتفاقی که با پیشبرد داستان می‌افتد نوشتم، با جلوتر رفتن کتاب، داستان و روایت به مرور افت می‌کند و متاسفانه در دام همان درد همیشگی داستان‌های فارسی می‌افتد؛ فصل‌های پایانی با پایان‌بندی بسیار کمتر از سطح باقی داستان. گرچه هنوز هم پایان‌بندی اثر از بسیاری دیگر از همپالکی‌های خود بالاتر است، اما با در نظر داشتن این امر که هر داستان را باید با خودش سنجید، فصل‌های پایانی کتاب ناامیدکننده‌اند. ۵. کلیت داستان خوب است، کتاب هم خواندنی. اما برای آن‌هایی که ادبیات پلیسی، جنایی، کارآگاهی خوان هستند، این کتاب با تمام پیروی‌اش از اصول ژانرنویسی، به دلیل همان‌جاهایی که به خطا رفته (چسباندن بیش از حد شخصیت‌پردازی داستان به بستر سیاست و پایان‌بندی ضعیف)، دندان‌گیر نمی‌شود و در حد کمی بالاتر از میانه قرار می‌گیرد، به نحوی که این قسم خواننده ترجیح می‌دهد به سراغ همان نمونه‌های جواب‌پس‌داده فرنگی برود که دست کم از یک حد کیفیت پایین‌تر نمی‌آیند و همیشه هم امید هست نوآوری و حرف تازه‌ای در داستان‌گویی ژانری داشته باشند. ۶. احتمالا، از منظر شخصی خودم، که هیچ هم بعید نیست اشتباه باشد و صرفا با بیشتر شدن نظرات درباره کتاب درستی یا ناصوابی آن مشخص می‌شود، خواننده داستان‌فارسی‌خوان نسبت به این کتاب دوپاره می‌شود، به دلیل قوت‌هایش آن را به دوستان خود توصیه می‌کند، یا به دلیل ضعف‌هایش آن را به دوستان ژانری‌خوان خود توصیه نمی‌کند. من شخصا توصیه می‌کنم کتاب را به خاطر فارسی‌نویسی و پیروی‌اش از قاعده‌های ژانری، و همچنین میانه‌ای از لذت بخوانند، اما اخطار قبلی هم بهشان می‌دهم که بعد از بستن کتاب، سرخورده نشوند!

یک دوران مشروطه و هزار هزار کتاب نیازمند روایت درعین متوسط بودن ژانر جنایی داستان چقدر شخصیت و خط داستانی دلنشین بود، علی الخصوص حضور دو شاعر و ادیب عزیز، عارف قزوینی و ایرج میرزا...تقابل و تیکه هایی که روانه ی هم میکردند نهایت طنز و بذله گویی بود.

داستان شروع خوبی داشت ولی کم کم افت کرد تا حدی که پایان بندی آن بسیار ضعیف و سرکاری بود . مشخص نشد که داستان جنایی است یا عشقی است یا سیاسی است یا ادبی و شاعرانه.

داستان به نظرم کسل کننده بود و چندان کششی نداشت طوری که هنوز رغبت نکردم تمومش کنم. ولی بعضی بازی های کلامی زیبایی داره

اصلا خوب نبود.خیلی ابکی بود داستانش

با صدای استاد گرگین خیلی دلنشین و شنیدنی بود.

خیلی کسل کننده ...اصلا خوب نبود

بی سر و تهترین ین کتاب عمرم

اصلا خوب نبود

خوب بود