کتاب خاک آدم پوش نشر گروه انتشاراتی ققنوس

متاسفم برای آقای شهسواری که سطح شعور ما رو در این حد تصور کرده. ایشون گفته تاحالا اثری درخور ژانر فانتزی در ایران نوشته نشده و این کتاب به احساس و شعور مخاطب ایرانی احترام گذاشته. من یه مقایسه کوچولو میکنم بین اوایل این کتاب و اوایل جلد اول اشوزدنگهه، نوشته آرمان آرین. در اشوزدنگهه، توضیح میده که دو استاد همراه شاگردهاشون توی یه مراسم، چشم توی چشم هم نشستن و قراره برتری جادویی خودشون رو ثابت کنن. توصیف زنده ای هم از محیط تاریک و پر از مشعل میده. بعد از مراسم، اشوزدنگهه میره به اتاق استادش و می بینه پنجره بازه، جنازه استادش کف زمینه و معجون جاودانگی دزدیده شده. داستانش همون اول کار، آدمو میخکوب میکنه. اما توی این کتاب، اولش به دادگاه اشاره میشه و من فکر کردم مشکل جدی به وجود اومده؛ اما بعد از تحمل کردن حاشیه های زیاد درباره گذشته قهرمان، فهمیدم دادگاه برای این بوده که قهرمان داستان یکی رو می خواسته و به دروغ گفته باباش وصیت کرده اینا باهم ازدواج کنن! بازم یه عاشقانه مسخره، بازم یه دادگاه خانواده! کتاب اشوزدنگهه به موقع توصیف میکنه، به موقع میره توی خاطرات قهرمان و به وقتش هم اتفاقی که الان قراره بیفته رو توضیح میده. ولی توی این کتاب، انگار قهرمان یه قدم راه میره و نیم ساعت فکر میکنه. بیشتر جمله هایی که خوندم، خاطرات هالتاش رو شرح داده، نه اتفاقی که الان قراره براش بیفته. خانم کاظمی بیش از حد به گذشته ها پرداخته؛ در حالی که میشد اینا رو لا به لای داستان آورد. ما قراره داستان فانتزی بخونیم... چیزایی مثل جادو، ماجراجویی، اسرار و مبارزه میخوایم. نه دفتر خاطرات یه عاشق شکست خورده که داستانش بیخودی کش اومده. این همه زیاده گویی (اونم عاشقانه) برای ابتدای یه داستان ماجراجویی، اصلا خوب نیست. اینطوری آدم بعد از خوندن چند صفحه، خسته میشه و کلا میذاردش کنار. شاید بعدها بخرمش و فقط به نمونه کتاب اکتفا نکنم؛ به هر حال نمیشه کل داستان رو از روی چند صفحه اول قضاوت کرد. اما فعلا نمی تونم برای همچین چیزی پول بدم. این مقایسه رو با یه کار وطنی انجام دادم نه خارجی. کسی از آقای شهسواری انتظار نداره که در مقدمه، به فانتزی های موفقی مثل اشوزدنگهه و پارسیان و من اشاره کنه، اما دیگه انصاف نیست که بگه فانتزی ایرانی خوب نداشتیم و این خوبه. بد نیست یادآوری کنم اون زمانی که خانم کاظمی در حال نوشتن کتابشون بودن، آرمان آرین برای اشوزدنگهه برنده جایزه لاکپشت پرنده شد. نمیخوام آدم پرستی کنم و نویسنده های جدید رو بکوبم ولی کسی که حرف بزرگی میزنه، باید یه چیزی بهتر از این کتاب توی چنته داشته باشه.

خیلی خیلی دوست داشتم، قلمی روان و زیبا و قصه ای جالب که با پایان خاصی تمام شد، پلیدی، عشق، نفرت و خرافات را بسیار زیبا در داستان نشان دادن، من ژانر فانتزی خیلی دوست دارم و بیشتر آثار فانتزی میخونم، و واقعا از خوندن این کتاب لذت بردم و اگر کتاب دیگری از این نویسنده ببینم حتما میخونم.

ادبیات ایران دارین به کجا میبرین با این کتابهایی که مجوز میدین

بسیار عمیق