کتاب به اندازه یک نقطه نشر انتشارات کتاب نیستان هنر

حالا دیگر بیشتر دوستانم و فامیل می‌دانند باز سرطانی‌ام. می‌دانند این بیماری گران، خیلی کشنده است و برای همین قرنطینه‌‌ی سفت و سختی دارم. هنوز پیش مامان هستم. حالم هی می‌ریزد به هم و هی آرام می‌گیرد. بلوز پشمی بابا تنم است که آن وقت‌ها می‌پوشید و در آخرین عکسش هم همین را به تن داشت، ولی نمی‌دانم چرا یک ذره بوی بابا را نمی‌دهد محض دلخوشی؟! فقط یک ذره. که به خودم بقبولانم که هست. مثل شیمی درمانی‌های سال‌های پیش تر. هست که کمک کند. که نگاه نگرانش را از من می‌دزدد و هی از مامان می‌پرسد: «این بچه چرا باز ناخوش شد؟