ایده ایجاد قلمرو جهانی مغولی، متعلق به مشهورترین و مخوفترین فرد مغول، چنگیزخان بود. او که هنگام تولد تموچین نامگذاری شد، پسر یک رئیس قبیله بود که از سالها تبعید و ستیز و حبس و اسارت جان به در برد و سرانجام در سال ۱۲۰۶ با عنوان چنگیزخان (= فرمانروای عالم) به ریاست مغولها انتخاب شد. چنگیزخان با متحد ساختن قبایل مغولی قدرت را به دست گرفت. او در حدود بیست و یک سال بر مغولها فرمان راند و همه او را مردی با توانایی مافوق طبیعی و بنیانگذار امپراتوری مغول میدانستند. در تمام مدت سلطنت او هرگز کسی جرئت مخالفت با نفوذ او، پسران یا بستگانش را نیافت. مجموعه جدیدی از قوانین، خط، یک نظام اداری مؤثر، ارتشی آسیبناپذیر و بزرگترین امپراتوری تاریخ، ماترک اوست.
چنگیزخان شیوه زندگی مغولی را بهترین نوع زندگی میدانست، همچون آرمانی که همه بشریت در آرزوی آن باشند. فتوحات و قوانین او در پی این هدف بودند که آرمانهای او را به قبایل چادرنشین آسیا و همه جهان برسانند. او نظمی را بر قوم خود تحمیل کرد که در آن هر فرد جایگاه، وظیفه و رفتار معینی داشت.