کتاب ایستگاه مرکزی فورا بکشید/ بازی جامعه نشر انتشارات کتاب خورشید

چهارشنبه بعدازظهر بود، حدود ساعت چهار؛ و در آن بعدازظهر داغ نیمۀ ماه مه که از تابستان هم گرم‌تر بود، او ِششلول را از داخل کیف چرمی‌زیر بالش برداشت، آن را در جیب شلوارش گذاشت و به همین سادگی از اتاق شمارۀ چهاردۀ هتل کوچک نزدیک میدان داوُستا خارج شد. با آن هیکل درشتش، آرام و محکم، در هوای دم‌کرده، از میان گرده‌های معلق گل در هوا که تنفس را سخت‌تر می‌کرد گذر کرد و به ایستگاه مرکزی رسید. ایستگاه مرکزی میلان سیاره‌ای مخصوص به خود است، مانند یک قرارگاه سرخپوستی در میان شهر. او از این مکان خوشش می‌آمد. بیش از دو ماه است که هر هفته به آنجا می‌آمد، از پله‌برقی بالا می‌رفت و به کریدور بالایی می‌رسید. چند روزنامه و مجله می‌خرید و بعد به کافۀ انتهای کریدور می‌رفت و هرازگاهی به ساعتش نگاه می‌کرد: قرار ملاقات برای ساعت چهار و چهل دقیقه بود، با قطاری که از ژنو می‌آمد.