کتاب شوق گفت و گو حسن قاضی‌مرادی نشر اختران

گفت‌وگو ارتباط گفتاری خاصی در نظر گرفته می‌شود که از دیگر ارتباط‌ها ــ مانند تک‌گویی، مشاجره، مناظره، مذاکره، بحث، گپ و... ــ متمایز است. گفت‌وگو در معنای عام آن، یعنی سخن‌گفتن با دیگری، به قدمت ارتباط گفتاری است. تک‌گویی شکل دیگری از زبان است. تک‌گویی دیرینه‌ترین جلوهٔ بیان «خود» در مراودهٔ کلامی است. هر فرد، در آغاز، حضور خود را در جهان با تک‌گویی بیان می‌کند. انسان «من بودن» را تک‌گویانه اعلام می‌کند. تک‌گویی را می‌توان با «خود - بیانگری» شناخت. در فصل اول کتاب، با تمایز گذاشتن به دو معنای عام و خاص تک‌گویی، هدف و مهم‌ترین ویژگی‌های آن بیان می‌شود. در ادامه نویسنده، به این نکته تأکید می‌کند که تک‌گویی در همین معنای خاص فقط رابطهٔ یک‌سویه‌ای نیست که تک‌گو به مخاطبش تحمیل کند؛ بلکه ارتباط گفتاری دیگری نیز هست که در آن، دو یا چند نفر با یکدیگر صحبت می‌کنند، اما هریک وقتی صحبت می‌کند در مقام تک‌گو قرار می‌گیرد و نظر خود را به دیگران تحمیل می‌کند. این تک‌گویی دوسویه «مشاجره» معرفی می‌شود. در ادامه، ویژگی‌های اصلی مشاجره بیان می‌شود.