کتاب ضیافت باشکوه تنهایی محمد جهانگیر نشر پارسیان البرز

به شهر باز می‌گشتم.

به ساحل، از انتهای دریا، از جایی که ابر لب دریا را بوسید: از جایی که نورانی بودنش ، مه آلود بودنش، مرئی بودن و جذاب بودنش و تونالیته رنگش، مرا مسحور خود کرده بود دیگر ندایی شنیده نمی‌شد تا مرا بخواند. دیگر مرد سفر عشق نبودم.

به ساحل برمی‌گشتم و در راه بازگشت، خدای دریاها هر بار موجی را بدرقه راهم می‌کرد و مرا به جلو هل می‌داد و می‌گفت: «به زمینی‌ها بگو این قربانی شما پذیرفته نیست».