کتاب زنی در من قدم می زند نزار قبانی نشر گویا

همیشه بر آن بودم که سخن گفتن از عشق برای شاعر و هنرمند می‌تواند جاودانگی به ارمغان بیاورد. دنیای ما جهانی فانی است و همه چیز در آن محکوم به فناست، انسان نیز زندگانی ظاهری‌اش جاودانه نیست و شاید زیبایی زندگی در همین باشد که به قول حافظ "هر کسی پنج روزه نوبت اوست" از این روست که آدمی اگر درد جاودانگی دارد و می‌خواهد جاودانه بماند خود او باید جاودانگی را بیافریند و خویش را با آثار و اندیشه‌های خویش جاودانه کند. هنر یکی از راه‌های جاودانه شدن است و سخن گفتن از دغدغه‌های بشری می‌تواند انسان را با جاودانگی پیوند دهد. سخن گفتن از عشق، قرین جاودانگی است و هنرمندان و شاعران بزرگ همه روایتگر "عشق" بوده‌اند. باری... سخن در این چشم‌انداز بسیار است، یکی از شاعران بزرگ معاصر جهان عرب، "نزار توفیق قبانی" است، شاعری که خود را وقف عشق کرد و در عین حال از زمانه‌ی خود غافل نبود و پیوسته با نقد صریح و شاعرانه‌ی خود وضعیت کشورها و حکام عربی را به چالش کشید.