کتاب وطن فروش مرتضی بیات نشر هامون نو

حتی با پذیرش این فرض که یک مرد جانش را هم برای به چنگ آوردن یک زن در میان بگذارد و از هرگونه تلاش، مخاطره و هزینه‌‌ای فروگذار نکند، همچنان او، با کسب اولین کام از گیلاس لذت و نخستین لقمه‌‌ی سیری و دریافت و انتشار آغازین پالس‌‌های ریوارد سیستم از سوی مغز، به درجه‌‌ی هولناکی از نخواستن، پس زدن و حتی انزجار و تنفر از همان زن می‌‌رسد. بله، درست است، همانی که حتی ممکن بود برایش و برای با او بودن به کشتار، خیانت، دروغ و هر فعل زننده‌‌ و کاملاً ضدبشری (شما بخوانید ضداخلاقی) دیگری هم دست زده باشد.

این راز حتی پس از گذشت سال‌‌ها از سرگشودگی‌‌اشْ همچنان رازگونه و پر از چراست.

این حالت در زنان به علت وجود تفاوت‌‌های بی‌‌شمار طبیعی، که توضیحش از بی‌‌سوادی چون من بعید و بی‌‌شرمانه است، مغایرت‌‌ها و ناهمخوانی‌‌های زیادی دارد که دوست دارم بگویم نمی‌‌شود به آن نگاه اخلاقی داشت.

بااین‌حال و فارغ از اینکه بخواهم علم را به نیتی خاص و عمدیْ ادبیاتیزاسیون کنم، باید به این نکته‌‌ی برای شخص خودم جالب اشاره کنم که وجود همین خصیصه در مرد و نرها، هم باعث وفاداری زن‌‌ها به آن‌ها می‌شود و هم در شرایط خاصی موجب نفرت احتمالاً ناخواسته و ندانسته‌‌شان از این موجودات.

این سؤال را که چرا چنین عکس‌‌العمل و حالتی در سیستم نرینگی وجود دارد شاید متخصصان این امر بتوانند پاسخ پذیرفتنی‌‌‌تر یا در کمترین حالتْ علمی‌‌تری به آن بدهند؛ پاسخی که همچنان از نفرت‌‌انگیز بودن و نچسب بودنش هیچ نمی‌‌کاهد. اما حداقل مثل وقتی که یک روان‌‌درمانگر علت جنون و نحوه‌ی برخورد با مجنون را شرح می‌‌دهد و توجیه علمی برایش می‌‌آورد، می‌‌تواند کمی یا حداقل به‌طور موقت مُسکِن باشد.

ساده بگویم، حتی آگاه‌‌ترین و زرنگ‌‌ترین زنان از هر طبقه و نژاد و ملیتی (با وجود و دخالت همه‌ی متغیرهای ممکن در تعیین شخصیت و سرنوشت) هم، پس از طی پروسه‌‌ای اِن‌ مرحله‌‌ای، بالاخره در دام این عنکبوتان گرفتار می‌‌شوند و این چون از قوه‌‌ی بقا ــ که همه‌چیز در عالم زیرشاخه‌‌ی یک موضوع واحد که همین بقاست قرار می‌‌گیرد ــ در هردوِ این موجودات و به‌خصوص زن نشئت می‌‌گیرد، ناگهان هردو را در موقعیت شِبه‌‌یوریکاگونه‌‌ای قرار می‌‌دهد تا باعث شود با خود بگویند «ای وای، دیگر دیر است!»