کتاب با اقتدار برخاستن نشر یاسین قاسمی‌بجد - نسخه صوتی

انتقاد پذیری چیزی است که اکثر ما از آن دوری می‌کنیم. ما فکر می‌کنیم انتقادپذیری نقطه ضعف است، اما براون جنبه دیگری از انتقادپذیری را به ما نشان می‌دهد: شجاعت. وقتی خودمان را بیرون می‌گذاریم، به دیگران اجازه می‌دهیم به روح ما خیره شوند تا به این ذره از خودمان که با آنها به اشتراک می‌گذاریم اعتماد کنیم. گاهی اوقات، آسان است. در سایر موارد، برای دستیابی به انتقادپذیری، تمرین زیادی لازم است. این فرآیندی است که ما باید مدام به خود اجازه دهیم در آن غوطه ور شویم.

انتقادپذیری سه مرحله دارد: برآورد، غرش و تحول. هر یک از این سه مرحله در سفر ما به سمت انتقاد پذیری به یک اندازه مهم هستند. براون چند فصل را برای پرداختن به این موضوع با استفاده از مثال‌های واقعی اختصاص داده است.

براون با تشریح بحث مطالعه مددکاری اجتماعی که در دهه 1990 آغاز شد، شروع می‌کند. بحث بین دو مکتب فکری بود: تجربه در مقابل پژوهش به عنوان نقطه تنش برای دانشگاهیان در زمینه مددکاری اجتماعی.

غالباً اساتید از دانشجویان می‌خواهند که در این مورد موضع گیری کنند. آن‌ها از دانشجویان می‌خواهند که واقعیت را به جای داستان یا "شواهد را به جای تجربه" انتخاب کنند، در حالی که اساتید غیر پژوهشی از آن‌ها می‌خواهند طرف مقابل را لحاظ کنند. اما سوالی که باید پرسیده شود این است که "چه کسی از وادار کردن افراد به انتخاب سود می‌برد؟"

در بیشتر موارد، به نظر می‌رسید تحقیقات کمی معتبرتر از تحقیقات کیفی است. اما اشتیاق براون در تحقیقات کیفی بود و او متحدانی را در هیئت علمی کالج خود پیدا کرد. او همچنین از سرمقاله‌ای نوشته آن هارتمن به نام «راه‌های متعدد دانستن» الهام گرفت.