کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی نشر مرکز

کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی نوشته محسن ثلاثی، یک کتاب تاریخی و فرهنگی است که در سال ۱۳۷۸ منتشر شده است. این کتاب به بررسی رویکرد جهان‌گرایانه در رفتار، فرهنگ و تاریخ ایرانیان می‌پردازد.

نویسنده در این کتاب، با استناد به شواهد تاریخی و عینی، نشان می‌دهد که ایرانیان همواره آمادگی پذیرش و جذب فرهنگ‌های دیگر را داشته‌اند. آنها اقوام و فرهنگ‌های دیگر را با خود بیگانه نمی‌شمرده‌اند و به جای دفع و رد آنها به همدلی و سازگاری با آنان گرایش داشته‌اند.

نویسنده، این رویکرد جهان‌گرایانه را در ابعاد مختلف فرهنگ ایرانی از جمله زبان، دین، سیاست، ادبیات، هنر و معماری، بررسی می‌کند. او نشان می‌دهد که این رویکرد، در طول تاریخ ایران، همواره وجود داشته و نقش مهمی در شکل‌گیری و توسعه فرهنگ ایرانی ایفا کرده است.

برای خواندن کتاب‌های جامعه‎شناسی به فیدیبو سر بزنید. 

آشنایی با محسن ثلاثی نویسنده کتاب

محسن ثلاثی، متولد ۱۳۲۴ در بابل، مترجم آثار جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی و استاد بازنشستهٔ گروه انسان‌شناسی دانشگاه تهران است. او برای ترجمهٔ کتاب فراسوی چپ و راست اثر آنتونی گیدنز برندهٔ جایزهٔ کتاب سال شده‌است.

وی مجموعه‌ای از مهم‌ترین متن‌های درسی جامعه‌شناسی را به فارسی ترجمه کرده‌است.

از جمله آثار تألیفی و ترجمه‌ای محسن ثلاثی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• جهان ایرانی و ایران جهانی
• فرهنگ و هویت
• استبداد شرقی
• جامعه‌شناسی دین
• فراسوی چپ و راست (آنتونی گیدنز)
• جامعه‌شناسی مدرن (گیورگ زیمل)
• انسان‌شناسی فرهنگی (ادوارد تیلور)
• دین و جامعه (ماکس وبر)

ثلاثی، یک اندیشمند برجسته و صاحب‌نظر در حوزه‌های جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی است. آثار او به‌ویژه کتاب «جهان ایرانی و ایران جهانی» تأثیر مهمی بر اندیشه‌های ایرانیان در زمینه تاریخ و فرهنگ ایران داشته است.

چرا باید کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی را بخوانیم

این کتاب، به خوانندگان کمک می‌کند تا دیدگاه مثبت و امیدوارکننده‌ای نسبت به آینده ایران داشته باشند همچنین  درک بهتری از تعاملات فرهنگی بین ایران و سایر کشورها به دست می دهد.

کتاب «جهان ایرانی و ایران جهانی» یک کتاب ارزشمند و خواندنی است که برای همه کسانی که علاقه‌مند به تاریخ و فرهنگ ایران هستند، توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی می‌خوانیم

«نمی‎توانیم هر کسی را که میخواهیم بشناسیم... ممکن است اگر بخت یار بود شاعر بزرگی را یک نظر ببینیم و صدایش را بشنویم یا از دانشمندی پرسشی کنیم و او با مهربانی پاسخ‌مان را بدهد. ممکن است ده دقیقه وقت مصاحبه در دفتر کار یک وزیر به چنگ آوریم و یک بار در زندگی امتیاز ویژهٔ چشم در چشم شدن با ملکه‌ای را پیدا کنیم و با این‌ همه حسرت همین بخت‎های لحظه‌ای را داریم و سال‌های عمر، شور و اشتیاق و استعدادهایمان را در جستجوی کمتر از همین صرف می‌کنیم، در حالی‌که در همین مدت جمعی هستند که بی توجه به مقام و مرتبهٔ ما همواره با آغوش باز پذیرای مایند، جمعی که تا هر زمان که بخواهیم با ما به گفتگو می‌نشینند و چون بی‎شمارند و بس رئوف می‎توانیم آنها را تمام روز نزد خود چشم‌انتظار نگه داریم ــ پادشاه و دولتمرد صبورانه انتظار می‌کشند نه از برای دادن اجازهٔ ملاقات، بلکه برای کسب چنین اجازه‎ای ــ در پی‌شان هرگز به این اتاق‎های انتظار بی‎پیرایه که قفسه‌های کتابخانه‎های‌مان هستند نمی‎رویم و هرگز حتی به یک کلمه از آنچه شاید به ما بگویند گوش فرا نمی‌دهیم." راسکین در ادامه می‎گوید: "شاید بگویید که مصاحبت آدمهای زنده را ترجیح می‌دهید. چون چهره‎شان را می‌بینید." و با رد این اعتراضِ اول و سپس یکی دیگر، نشان میدهد که خواندن، به مفهوم دقیق کلمه، گفت‌وگویی است با افرادی بسیار داناتر و جذاب‌تر از کسانی که شاید مجال شناختن‌شان را در اطراف‌مان داشته باشیم. من سعی کرده‎ام در یادداشت‌هایی بر متن ترجمهٔ کنجد و سوسن‌ها نشان دهم که کتاب خواندن را نمی‌توان این‌چنین با گفت‌وگو قیاس کرد، حتی با خردمندترین انسان‌ها؛ که تفاوت بنیادین میان یک کتاب و یک دوست در خرد و فرزانگیِ کم یا بیش آنها نیست، بلکه در روش ارتباط ما با آنهاست. خواندن، برخلاف گفت‌وگو، برقراری ارتباط است با اندیشه‎ای دیگر، اما در تنهایی مطلق، یعنی با ادامهٔ برخورداری از نیروی اندیشه که مختص تنهایی است و گفت‌وگو کردن بلافاصله آن را از بین می‌برد، با ادامهٔ برخورداری از الهام و حفظ تمامیِ کارِ پرثمری که ذهن با خود می‌کند. اگر راسکین از حقایق دیگری که چند صفحه بعد بیان می‌کند نتیجهٔ بهتری استخراج کرده بود، محتملاً به نتیجه‎ای مشابه من می‌رسید. اما قطعاً در پی رسیدن به کنه ایدهٔ خواندن نبوده است. برای اینکه ما را از ارزش خواندن آگاه سازد، کاری نکرده مگر روایت یک اسطورهٔ زیبای افلاطونی، با سادگی یونانی‌ها، که کمابیش تمام ایده‌های درست را به ما نشان دادند اما زحمت مداقه و بررسی عمیق آنها را به تردیدهای مدرن ما سپردند. درست است که به نظر من خواندن در ذات اصیل آن ــ در آن معجزهٔ پربار برقراری ارتباط در دل تنهایی ــ چیزی برتر است و متفاوت با آنچه راسکین میگوید اما، به‌رغم این، تصور نمی‌کنم چنان که وی ادعا می‌کند در حیات فکری‌مان نقشی مهم و تعیین‌کننده داشته باشد.»

پیشنهاداتی برای خوانندگان کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی

اگر از خواندن کتاب جهان ایرانی و ایران جهانی لذت بردید، پیشنهاد می‌کنیم که از خواندن کتاب‌های زیر غافل نشوید:

۱- ما ایرانیان نوشته مقصود فراستخواه

۲- جامعه‎شناسی نخبه‎کشی نوشته علی رضاقلی

۳- هوش اجتماعی اثر دانیل گلمن