کتاب فرم و اجرا در موسیقی نشر افکار

آموزش عملیِ اجرا غالباً به تشویق و ترویج ادراکِ بی‌درنگ گرایش دارد. زیبایی اصوات، عبارت‌بندی دقیق، توازن‌سازی و روشنی ریتم‌ها؛ این‌ها معمولاً در حکم راه‌هایی هستند که می‌توان به کمک آنها رشته‌ای از اصوات زیبا یا پاساژهای جذاب را به شنوندگانی، به‌احتمال، فاقد درکِ چکیده نشان داد. برای تعدیل این رویکرد، مقاله‌های ‌این متن در درجه‌ی نخست به آن چیزی تأکید داشتند که می‌توان آن را «اجرای فرم» نامید. ولی این نیز درست است که نظریه‌یِ موسیقی مدرن می‌خواهد تا به‌آن‌جا بر جنبه‌های وحدت‌بخشِ فرم تأکید ورزد که تنها آن وجه از دریافت که «به بهترین شکل میل ما برای خلق ساختار را ارضا می‌کند»، قابل قبول شود. من خود بی‌تردید وجود این میل را می‌پذیرم، اما همچنین باید به وجود اشتیاقی دیگر هم اقرار کنم که در به قولِ ادموند گِرنی، «نت‌های پیاپی و کوچک‌ترین تکه‌ها، چنان‌که لحظه به لحظه در کل قطعه پدیدار می‌شوند و به گونه‌ای خاص و گیرا سبب لذت می‌شوند» وجود دارد.